Sęp indyjski (Gyps indicus) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący Azję Południową. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Rozpiętość skrzydeł wynosi 240 cm przy długości ciała wynoszącej 90 cm. Ubarwienie spodu tułowia i tylnej części skrzydeł jest brązowo-beżowe, lotki ciemnoszare, dolna część grzbietu jest bladobeżowa, a kryza beżowa.
Występuje w miastach, miasteczkach i wioskach w pobliżu obszarów uprawnych oraz na terenach otwartych i zalesionych.
Gniazduje w koloniach liczących do 20 par. Gniazda zwykle usytuowane są na klifach bądź w ruinach, bardzo rzadko na drzewach; w 2011 roku doniesiono o gnieździe zlokalizowanym na słupie wysokiego napięcia w Radżastanie.
Żywi się niemal wyłącznie padliną. Często żeruje wspólnie z sępem bengalskim (G. bengalensis).
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sępa indyjskiego za gatunek krytycznie zagrożony (CR – critically endangered) nieprzerwanie od 2002 roku, kiedy to po raz pierwszy został przez tę organizację sklasyfikowany w obecnym ujęciu systematycznym. Liczebność populacji szacuje się na około 30 tysięcy dorosłych osobników, a jej trend uznaje się za spadkowy.
Gatunek ten odnotował gwałtowny spadek liczebności na przełomie XX i XXI wieku (nawet o 97% w ciągu 15 lat) i w niektórych rejonach całkowicie wymarł. Główną tego przyczyną było stosowanie niesteroidowego leku przeciwzapalnego (NLPZ) – diklofenaku u zwierząt gospodarskich, głównie bydła. Lek ten jest trujący dla tych ptaków i powoduje niewydolność nerek, a w rezultacie śmierć. Mimo wprowadzonych w regionie zakazów jego stosowania, nadal jest on wykorzystywany, co potwierdzają badania zwłok bydła i sępów. Również inny stosowany w Indiach lek weterynaryjny – ketoprofen – został uznany za śmiertelny dla tych ptaków.
