Szlamiec długodzioby (Limnodromus scolopaceus) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Gniazduje na podmokłych terenach tundry na dalekiej północy Ameryki Północnej i wschodniej Syberii. Zimuje na południu Stanów Zjednoczonych, w Meksyku i w Ameryce Środkowej, zatrzymując się nad brzegami słodkich wód; rzadko zimuje także w południowej Japonii. Bardzo rzadko zalatuje do Europy – odnotowuje się tu kilka–kilkanaście stwierdzeń rocznie.
Do Polski zalatuje wyjątkowo, stwierdzono go tylko 4 razy – w 2009, 2011, 2019 i 2020 roku.
Owady, mięczaki, skorupiaki i inne bezkręgowce, z niewielką domieszką roślin. Swoim długim dziobem sonduje dno w poszukiwaniu pokarmu, podobnie jak inne słonki.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje szlamca długodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2006 roku, przekracza 400 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji nie jest znany.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.