Susłogon falisty, suseł długoogoniasty (Urocitellus undulatus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych. Zamieszkuje w Azji, głównie w chińskiej prowincji Heilongjiang i regionie autonomicznym Sinciang, we wschodnim Kazachstanie, w Mongolii oraz w południowej części Syberii.
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Sen zimowy – fizjologiczny stan odrętwienia organizmu objawiający się okresowym spowolnieniem procesów życiowych u niektórych zwierząt stało...
L
zacznij od...Susłogon falisty jest gryzoniem o średniej wielkości. Ma smukłą budowę ciała – przy masie rzędu 300–500g, tułów ma długość około 315 mm. Futro w części grzbietowej ma kolor brunatno-żółty, a na głowie ubarwienie jest ciemniejsze. Na futrze widoczne są małe nieregularne jasne wybarwienia. Ogon o długości około 160 mm jest ciemny, czarno-szary, przeplatany jaśniejszymi pasami.
Typową lokalizacją gatunku jest dolina rzeki Selengi, zarówno w mongolskiej, jak i rosyjskiej części. Susłogon falisty występuje w Mongolii (aż po Bogdchan uul, m.in. w ajmaku chubsugulskim), w chińskiej prowincji Heilongjiang i regionie autonomicznym Sinciang, we wschodnim Kazachstanie i w południowej części rosyjskiej Syberii. Izolowane populacje żyją w Jakucji (U. u. jacuensis) oraz pomiędzy Amurem a Bureją (do północnej części chińskiej prowincji Heilongjiang) (U. u. menzbieri).
Susłogon falisty zamieszkuje stepy oraz leśno-stepowe wzgórza. Wielkość kolonii zależy od lokalnych warunków siedliska. Na stepach dolin zabajkalskich rzek populacje są mocno rozbudowane. Ich zagęszczenie sięga 250 nor na hektar. Na stepach Tuwy znaleźć można około 100 nor na każdym hektarze. W innych lokalizacjach liczebność jest znacznie niższa i wynosi nawet do 1–2 osobników na hektar.
Susłogon falisty lubi także górskie łąki (położone na wysokości do 3100 m n.p.m., m.in. w górach Sajany, Tienszan i Changaj)., tereny pokryte zaroślami, młode bukowe i dębowe zagajniki. Buduje mocno rozgałęzione systemy nor, w których łączna długość korytarzy sięga 15 metrów. Wejścia do nor są zwieńczone dużymi kopcami. Średnica tuneli zawiera się w przedziale 8 do 13 cm, zaś kopiec bywa szeroki na 2 m przy wysokości 40 cm. Nory osiągają nawet do 3 metrów głębokości.
Susłogon falisty jest zwierzęciem stadnym, o dziennym trybie życia, z maksimami aktywności o świcie i o zmierzchu. Aktywność roczna zaczyna się na przełomie marca i kwietnia, kiedy susły budzą się ze snu zimowego. Okres rozrodczy zaczyna się niedługo po wybudzeniu, tak by do zimy młode zostały odchowane. Ciąża trwa około 30 dni, po której rodzi się zwykle 3–9 młodych. Młode pokolenie po kolejnych 27–28 dniach opuszczają rodzinną norę. Aktywność roczna kończy się w październiku, kiedy susły rozpoczynają przygotowania do hibernacji.
Pożywienie susła składa się głównie z nasion, zielonych części roślin, ale sporadycznie uzupełniane jest o owady. Skład pożywienia zmienia się wraz z porami roku. Na wiosnę głównym składnikiem są bulwy oraz korzonki, zaś jesienią ziarna. Na okres zimowy susłogon falisty gromadzi w norze zapasy o masie nawet ponad 6 kilogramów.
