Rogatnik uszaty (Lyncornis temminckii) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny lelkowatych (Caprimulgidae), podrodziny rogatników (Eurostopodinae). Występuje w południowej Tajlandii, Malezji i części Indonezji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 25–28 cm. Długość skrzydła u 3 zbadanych samców z Sumatry wyniosła 197 mm, 198,5 mm i 201,5 mm. Dalsze dane podano dla ptaków z Malezji. Długość skrzydła samca (n=10): 193–209 mm, u samic (n=13): 199–214 mm. Długość ogona samca (n=9): 121–137 mm, samicy (n=12): 120–135 mm. Długość skoku samca 14–16 mm, dzioba (do piór): 15–16,5 mm (n=4). Średnia masa ciała dla 3 osobników z Malezji wynosi 87,8 g.
Dymorfizm płciowy w upierzeniu nie występuje. Widoczne są charakterystyczne „uszy” z piór. Wierzch ciała pokrywają pióra brązowe z płowymi, jasnopłowymi lub cynamonowymi kropkami, za to wierzch głowy zdobią plamki brązowoczarne. Można dostrzec cienką, płową obrożę na karku. Barkówki pokryte są kropkami płowymi i ciemnożółtymi oraz większymi brązowoczarnymi. Na gardle występuje rozległa, biała plama lub po jednej plamie po obu stronach gardła. Spód ciała płowy, ozdobiony niewyróżniającymi się, brązowymi paskami. Niezależnie od płci rogatników uszatych, na ogonie i skrzydłach brak białych elementów. Tęczówka ciemnobrązowa, dziób o barwie rogu, nogi i stopy ciemnobrązowe. U ptaków młodocianych wierzch ciała jest bardziej cynamonowy lub ciemnożółty (mniej plamek), a spód ciała mniej płowy.
Środowiskiem życia rogatników uszatych są otwarte tereny, świetliste lasy z zakrzewieniami, nadbrzeżne lasy i obrzeża lasów. Na Sumatrze zamieszkuje zarówno lasy pierwotne, jak i wtórne. Na Borneo stwierdzono obecność tych ptaków w lesie z obecnymi dwuskrzydlcowatymi, w lasach aluwialnych, zakrzewieniach, na obszarach trawiastych (w tym podmokłych) i na roślinności u wybrzeża morskiego. Przeważnie rogatniki uszate przebywają na nizinach, stwierdzane bywały do 1050 m n.p.m. Odzywają się w locie gwiżdżącym tut, łii-oł, poza tym brak danych o głosie. Zjadają chrząszcze, ćmy i inne owady. Łowi je w locie, lecąc nad terenami otwartymi, polami ryżowymi i innymi uprawami, przecinkami w lesie, obrzeżami lasów, nad wodami, estuariami i wzdłuż rzek. W trakcie dnia odpoczywa w ściółce leśnej, żeruje o zmierzchu i świcie.
Rozród słabo poznany. Prawdopodobnie w Malezji gniazduje od stycznia do czerwca, na wyspie Belitung – w marcu i kwietniu, na Sumatrze – w październiku i listopadzie; na Borneo lęgi rozpoczynają się w styczniu. W zniesieniu 1 lub 2 jaja. Jedno jajo z Malezji miało wymiary 36,2 na 26 mm i miało kształt podłużnego owalu. Skorupka była barwy jasnoróżowej, pokrywały ją rzadkie, czerwonawe (lub czerwonofioletowe) plamki. Odkryte gniazda umieszczone były na ziemi. Inne informacje o rozrodzie – dotyczące m.in. inkubacji i młodych – nie są znane.
IUCN uznaje rogatnika uszatego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Liczebność populacji nie została oszacowana; ptak ten opisywany jest jako pospolity do rzadkiego. BirdLife International ocenia trend populacji jako stabilny.
