Wrona brodata (Corvus moneduloides) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), endemiczny dla Nowej Kaledonii i Wysp Lojalności. Nie wyróżnia się podgatunków.
Wrony te są jednymi z niewielu zwierząt, spoza rzędu naczelnych, które wynajdują nowe narzędzia w oparciu o modyfikację już istniejących i przekazują swe odkrycie na inne osobniki stanowiące grupę kulturową. Widziano je też przy tworzeniu narzędzi z zupełnie różnych materiałów, których używają na wolności.
Wrona brodata, nazywana w swej ojczyźnie „nowokaledońską”, jest ptakiem średniej wielkości o długości ciała 40–43 cm – rozmiarem porównywalna jest do wrony orientalnej, choć jest mniej wysmukła. Ma całkowicie czarne upierzenie o dużym fioletowym połysku piór, które w dobrym świetle mogą lśnić na ciemnoniebiesko lub zielono. Dziób, nogi i łapy są w całości czarne. Dziób ma średnie wymiary, ale swą wyjątkowość przejawia w końcówce, która w dolnej połowie jest zakrzywiona do góry, co nadaje mu dłutowaty kształt.
Zdolność do wyrabiania narzędzi zawsze kojarzona była jako cecha charakteryzująca jedynie rząd naczelnych i odróżniająca człowieka i jego najbliższych krewnych od innych, mniej inteligentnych stworzeń. Jednak ludzie i małpy człekokształtne nie są jedynymi gatunkami potrafiącymi tworzyć narzędzia. Wrona brodata zadziwiła społeczność naukową, gdy za pomocą miniaturowych kamer podczepionych pod ogony tych ptaków zarejestrowano, że potrafią one wytwarzać zaawansowane narzędzia. Widziano osobnika strugającego dziobem gałązki i liście, by zrobić dopasowane do wyłapywania larw narzędzie ułatwiające grzebanie w ziemi. Wrona brodata jako jedna z niewielu spoza rzędu naczelnych tworzy i używa nowe przyrządy.
Głos wrony opisuje się jako miękkie łaa-łaa lub łak-łak, a czasem ochrypłe łaaaał.
Ptak jest endemiczny dla wyspy Nowa Kaledonia, został też introdukowany na sąsiednią wyspę Maré wchodzącą w skład Wysp Lojalności na Pacyfiku. Żyją w lasach pierwotnych.
Dieta jest bardzo różnorodna, składa się na nią wiele typów owadów i innych bezkręgowców (niektóre chwytane są w locie z dużą zwinnością, wrona również łapie owady nocne, które latają o zmierzchu), jaja i pisklęta, węże (spuszcza je z dużej wysokości na twarde skały) i różne gatunki orzechów i nasion. Wiadomo, że używa materiał roślinny do tworzenia haków lub kolców do wyciągania larw z wnętrza polan i gałęzi. Wrona brodata zajmuje niszę ekologiczną typową dla dzięciołów, podobnie jak kłowacz kaktusowy na Galapagos (ani tam, ani na Nowej Kaledonii dzięcioły nie występują). W przeciwieństwie do kłowaczy kaktusowych nie dźgają jednak po prostu larw i wydobywają je powoli z polan przy użyciu małych gałązek, ale dotykają gałązką larwy, aby ta się poruszyła i sama ugryzła gałązkę. Jak więc widać w poszukiwaniu pokarmu wykazuje się dużą pomysłowością.
Gnieździ się w wysoko wybudowanych gniazdach na drzewach, w których składa jedynie 2 jaja od września do listopada.
IUCN uznaje wronę brodatą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity, przynajmniej w części swego zasięgu. Trend liczebności populacji oceniany jest jako stabilny. Do głównych zagrożeń dla gatunku należą wylesianie i degradacja lasów.
