Żwirowiec orientalny (Glareola maldivarum) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny żwirowcowatych (Glareolidae). Występuje w południowo-wschodniej i wschodniej Azji, zimuje bardziej na południe – aż po Australię. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 23–25 cm, rozpiętość skrzydeł 58–64 cm, masa ciała 59–95 g. Długość skrzydła 170–200 mm, długość górnej krawędzi dzioba 12–15 mm, długość skoku 30–37 mm, długość ogona 71–59 mm. Głębokość wcięcia w ogonie wynosi 22–23 mm u samców, 17–30 mm u samic. Żwirowce orientalne upierzeniem bardzo przypominają żwirowce łąkowe i stepowe (G. nordmanni). Wyróżniają się całkowicie ciemnymi lotkami II rzędu (tylko u ptaków dorosłych) i kasztanowymi pokrywami podskrzydłowymi. U dorosłych wierzch skrzydła jest całkowicie ciemny, jak u żwirowców stepowych. Osobniki młodociane mają bardzo cienkie, płowobiałe obrzeżenie lotek II rzędu, cieńsze niż u młodocianych żwirowców łąkowych. W porównaniu do żwirowców łąkowych we wszystkich szatach żwirowce orientalne zdają się mieć większą płowopomarańczową plamę w niższej części piersi.
Żwirowce orientalne są wędrowne. Gniazdują na obszarze od skrajnie południowej Syberii, wschodniej Mongolii i północno-wschodnich Chin (Heilongjiang) na południe po północne Indie, Sri Lankę, południowo-wschodnią Azję i Tajwan. Lokalnie gniazdują także w zachodniej Japonii i Wyspach Riukiu. Lęgi stwierdzono również w południowym Pakistanie, na północnych Filipinach i Borneo. Zimują na obszarze od Malediwów, Indii i południowo-wschodniej Azji przez Indonezję i Nową Gwineę po Australię. Większość żwirowców orientalnych na miejsce zimowania wybiera Australię. Sporadycznie zagubione ptaki docierają do Nowej Zelandii.
Zwyczajami żwirowce orientalne nie różnią się od żwirowców łąkowych. Zamieszkują otwarte obszary, takie jak łąki, pastwiska, lotniska, boiska i okolice obszarów podmokłych (bagna, okolice rzek, jezior, solnisk, zarybionych stawów i pól ryżowych). Pożywieniem żwirowców orientalnych w sezonie lęgowym są owady i inne naziemne stawonogi, szczególnie prostoskrzydłe i chrząszcze. Poza sezonem lęgowym również zjadają bezkręgowce, takie jak ważki, prostoskrzydłe, chrząszcze, ćmy, mrówki, termity, pszczoły i osy.
Zniesienia przypadają na okres od kwietnia do czerwca. Na obszarach otwartych gniazdują w luźnych koloniach, często tuż po pożarach. Gniazdo to zazwyczaj płytki dołek w ziemi. Zniesienie liczy 2 lub 3 jaja. Okres inkubacji i czas, po jakim młode są w pełni opierzone, nie są znane. Według różnych źródeł trwają tyle samo, co u żwirowców łąkowych, u których wysiadywanie trwa 17–19 dni.
IUCN uznaje żwirowca orientalnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2021). Liczebność światowej populacji szacuje się na około 2,9-3 miliony osobników. Globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy ze względu na utratę i degradację siedlisk, a także polowania.
