Wiewiórczak rdzawobrzuchy (Callosciurus erythraeus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), zamieszkujący północno-wschodnie tereny Azji południowej – w znacznym rozmiarze w centralnych i południowych Chinach i kontynentalnej południowej Azji. Introdukowane populacje występują wJaponii, Argentynie, we Francji, w Holandii i w Belgii. C. erythraeus jest uznawany za gatunek inwazyjny.
Wiewiórczak rdzawobrzuchy jest gryzoniem o średniej wielkości. Długość tułowia (wraz z głową) wynosi 20 cm do 26 cm. Masa ciała dorosłego osobnika to 309-435 g, według innych źródeł ok. 272 g. Ogon jest puszysty i ma długość zbliżoną do długości tułowia – 17 do 20 cm. Ubarwienie futra oliwkowo-brązowe w części grzbietowej, a czerwone w części brzusznej. Od ubarwienia siostrzanego gatunku C. notatus odróżnia go brak czarnych lub cielistych pasów wzdłuż boków. Poszczególne populacje oddalone od siebie geograficznie mogą jednak wykazywać znaczne zróżnicowanie ubarwienia. Maksymalną długość życia w niewoli określono na 17 lat.
Gatunek występuje w Azji południowo-wschodniej: w Bangladeszu, Kambodży, Chinach, Indiach, Laosie, Malezji, Mjanmie, Wietnamie oraz na Tajwanie. Począwszy od 1930 roku gatunek wielokrotnie implementowano w różnych częściach Japonii. W latach 70. XX wieku introdukowany był w Villa Flandria w Argentynie, oraz w Cap d'Antibes koło Antibes we Francji, w 1998 w Holandii, a w 2000 w Belgii. Wiewiórczak rdzawobrzuchy jest uznawany za gatunek inwazyjny.
Wiewiórczak rdzawobrzuchy zamieszkuje górskie tereny leśne, ale chętnie występuje też w przyległych do nich obszarach uprawnych. Gatunek występuje w górach na wysokości ponad 3000 m n.p.m., ale w Malezji spotykany jest na wysokości ponad 900 m n.p.m..
Wiewiórczak rdzawobrzuchy jest wiewiórką o dziennym, nadrzewnym trybie życia. W południowej części Azji jest gatunkiem łowionym na pożywienie.
