Pseudomysz wschodnia

Historycznie zasięg tego gryzonia był znacznie większy, sięgał do wybrzeża Australii Południowej, obejmował nizinę Nullarbor w Australii Zachodniej, zachodnią część Nowej Południowej Walii, środkowy i południowo-zachodni Queensland i prawdopodobnie północno-zachodnią Wiktorię. Ostatnie pewne doniesienia o występowaniu w Nowej Południowej Walii i Queenslandzie pochodzą z 1936 roku, a w Australii Zachodniej była widziana jeszcze w 1969. Szczątki w odchodach dingo australijskiego znalezione w 2011 roku wskazują, że gryzoń może wciąż żyć 400 kilometrów dalej na wschód od znanych miejsc występowania; także informacje z obszarów na wschód od jeziora Eyre wskazują, że po obfitych opadach pseudomyszy wschodnie rozszerzyły zasięg ku wschodowi. Zasięg i wielkość populacji podlegają znacznym sezonowym zmianom w odpowiedzi na warunki pogodowe, ale uważa się, że generalnie maleją. Kluczowe dla przetrwania gatunku są niewielkie i rozproszone schronienia, w których jest on w stanie przeżyć suszę.

Pseudomysz wschodnia zamieszkuje obecnie głównie pustynie żwirowe w basenie jeziora Eyre, na których niskie krzewy rosną na twardym podłożu gliniastym, zbocza o małym nachyleniu i zagłębienia terenu mieszczące okresowe zbiorniki wody. Ważnym schronieniem są dla niej spękania gruntu. Miejsca okresowo zalewane pozwalają rozwijać się roślinności, jednak długotrwałe pokrycie wodą po intensywnych deszczach może uniemożliwić pseudomyszom powrót na wcześniej zajmowane tereny, pozbawiając je schronień i niwecząc szansę na rozród. W sprzyjającym okresie zasięg pseudomyszy rozszerza się na obszary piaszczyste, sąsiadujące z głównymi siedliskami. W przeszłości pseudomysz wschodnia zajmowała bardziej różnorodne siedliska, takie jak piaszczyste wzniesienia, nadrzeczne równiny i gęsto porośnięte tereny trawiaste. Jej zasięg znacznie zmalał od czasu kolonizacji Australii przez Europejczyków.