Drozdówka rdzawa (Cercotrichas galactotes) – gatunek niewielkiego ptaka lądowego z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Występuje w Azji, Europie i Afryce. Jest częściowo wędrowna. Nie spotyka się jej w Polsce.
Jej inne nazwy zwyczajowe to: drozdówka pstra, pokrzewka rdzawoczerwona lub rdzawa oraz rudochwostka blada.
Drozdówka rdzawa jest niewielkim ptakiem wróblowym o przeciętnej masie ciała około 23 gramów. Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu. Drozdówka może być mylona ze słowikami, zwłaszcza słowikiem rdzawym. Cały wierzch ciała łącznie z ogonem jest rdzawy, na ogonie ma dwie – od wewnątrz czarne – białe lamówki. Brew biała, czarna przepaska oczna. Gardło i policzki jasno żółtokremowe. Pokrywy skrzydłowe mają jasne brzegi, od wewnątrz są ciemnobrązowe. Brzuch, pokrywy podogonowe i pierś są białe. Długie nogi mają różowy kolor, dziób jest szary, a przy nasadzie jaśniejszy. Tęczówka brązowa. Młode nie są poplamione.
Długość ciała: 14–16 cm, rozpiętość skrzydeł: 22–27 cm, masa ciała: 20–28 g. Najdłuższe ze sterówek mierzą po 80 mm. Przybliżona długość skrzydła to 89 mm (w oryginale: 3,5 cala), zaś dzioba: 17 mm (w oryginale 0,7 cala).
W Polsce drozdówka rdzawa nie pojawia się. Jej naturalne miejsca zamieszkania to:
Kraje, w których pojawia się wyjątkowo to:Wielka Brytania, Uganda, Tanzania, Szwajcaria, Sri Lanka, Rumunia, Norwegia, Malawi, Irlandia, Węgry, Niemcy, Gambia, Francja, Kongo i Chiny.
Zależnie od miejsca zamieszkania jest ptakiem częściowo wędrownym. W Europie występuje rzadko – jedynie w wykonanych przez człowieka siedliskach na południu Hiszpanii bywa lokalnie pospolita.
Zasiedla bardzo różne, w większości suche, siedliska znajdujące się na wysokości zazwyczaj do 1000 m n.p.m., maksymalnie do 1500 m n.p.m.:grunty orne, pastwiska, wiejskie ogrody, plantacje, tereny miejskie, gaje oliwne, pasma kaktusów, oazy, tereny kamieniste, podmokłe lasy, suche lasy, suche zarośla, obszary wokół rzek, strumieni i potoków.
Ma stale podniesiony ogon. Gdy stoi, zadziera go i kiwa głową. Leci w linii prostej. Siada na przewodach elektrycznych. Czasami tak mocno zadziera ogon, że prawie dotyka nim tyłu głowy, pokazując białe pokrywy podogonowe. Swą piosenkę śpiewa siedząc na czubku krzewu, na linii energetycznej lub w czasie krótkiego lotu tokowego (patrz w sekcji lęgi). Często wykonuje następujący ruch ogonem: ogon jest rozkładany, kiwany w tył i w przód, znów składany i wolno kładziony.
Śpiewa podobnie jak rudzik – urywanymi trelami, ostrzega inne drozdówki rdzawe i woła je ostrym „tek-tek-tek”. Wydaje także wibrujące szrrrrrr, ciche „djuk” lub „czip”. Ma czystą melodyjną piosenkę, która składa się z krótkich i łączących się strof.
Drozdówka rdzawa jest ptakiem częściowo wędrownym. Populacja subsaharyjska prowadzi osiadły tryb życia. Pozostałe osobniki zimują we wschodniej Afryce i w Indiach. Trasa wędrówki to ok. 600–3400 mil, czyli ok. 1000–5500 km. W Europie przebywa od kwietnia do sierpnia. Najpóźniej odlatuje we wrześniu. Wraca w kwietniu lub w maju.
Żywi się owadami, w tym chrząszczami, mrówkami, pszczołami, osowatymi, łowikowatymi, prostoskrzydłymi, również pajęczakami. Biega i skacze za nimi pod krzewami. Czasami czatuje w miejscu otwartym, wypatrując zdobyczy (jak inni przedstawiciele jej rodziny).
Jeden lub dwa lęgi. W przypadku ptaków badanych w południowej Hiszpanii w latach 1980–84, spośród 17 obserwowanych wtedy par 11 wyprowadziło w sezonie dwa lęgi. Drozdówka rdzawa wykonuje krótki, motyli lot tokowy. W czasie niego co chwilę opada na ziemię z uniesionymi skrzydłami i rozłożonym ogonem.
Gniazduje tylko w południowej części Europy – w Grecji i na Półwyspie Iberyjskim, ale nie dociera do delty Ebro, rozmnaża się także w południowej części Sahary. Możliwe jest wyprowadzenie lęgów w Iraku, wtedy zaczynają się w połowie maja. Tereny lęgowe to przeważnie ciepłe (powyżej 25 °C) i suche niziny.
Biotop lęgowy to tereny wilgotne i półwilgotne, z ciekami wodnymi o zakrzewionych brzegach. Preferuje środowiska porośnięte krzewami i żywopłotami. Lęgnie się również w okolicach wydm z suchoroślami, w ogrodach i na plantacjach opuncji figowej. Lęgi trwają od maja do czerwca. W przypadku ptaków badanych w południowej Hiszpanii, przeciętna wielkość terytorium pary wyniosła 2,36 ha.
Pary gniazdują w odległości 150–850 m od siebie. Gniazdo jest zbudowane z mokrej trawy, korzeni, włosów i piór. Budują je oba ptaki, nisko (ok. 1 m nad ziemią) w gęstych krzewach, również na drzewie lub w zagłębieniu w ścianie, w winnicach, na drzewach owocowych, opuncjach, a czasem bezpośrednio na ziemi.
Drozdówka składa 3–5 jaj o wymiarach blisko 22 na 16 mm. Są gładkie i błyszczące, białe lub szare czasami z zielonym lub z niebieskim nalotem. Samica sama wysiaduje jaja, zwykle trwa to 13 dni. Młode badane w południowej Hiszpanii opuszczały gniazdo przeciętnie po 10 dniach. Są w pełni opierzone po 9–12 dniach po wylocie z gniazda.
Na lęgach drozdówek często pasożytują kukułki zwyczajne. Samce, które wcześniej przylatują na tereny lęgowe, odnoszą większy sukces reprodukcyjny niż samce przylatujące późno, gdyż ich partnerki wcześniej składają jaja, a pisklęta wykluwają się większe i cięższe. Gniazda samców przylatujących wcześniej są jednak bardziej narażone na spasożytowanie przez kukułkę, co redukuje wszystkie korzyści wypływające z wczesnego przylotu na tereny lęgowe i gniazdowania.
