Sambar sundajski (Rusa timorensis) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Sambar sundajski posiada poroże, które ma do 110 cm, z licznymi rozgałęzieniami oraz uperlonymi łodygami. Wyróżnia się obszerna okrywą włosową. Cechą charakterystyczną tego gatunku są spore uszy i jasne kępki włosów nad oczami. W przeciwieństwie do innych jeleniowatych nie trzyma podniesionego ogona podczas ucieczki. W porównaniu z innymi jeleniowatymi młode nie mają jasnych plamek na ciele.
Naturalnie występuje w Indonezji (Bali i Jawa). W wyniku introdukcji pojawia się także w Australii, Brazylii, Malezji, Nowej Kaledonii, Papui-Nowej Gwinei, Reunion, Timorze Wschodnim i Tajlandii.
Rusa timorensis żywi się głównie trawami, ale także krzewami, korzeniami bylin i ziołami. Rzadko kiedy pije wodę, gdyż dzięki spożywanym roślinom jest dobrze nawodniony.
Osobniki tego gatunku uzyskują dojrzałość płciową po koło 1,5–2 latach życia. W zależności od miejsca różnie wygląda okres godowy. W Australii trwa cały rok, ale momentem szczytowym jest czerwiec–sierpień. Na Bali czasem o nasilonych godach są czerwiec-sierpień, a na Jawie lipiec-sierpień. Ciąża trwa 8 miesięcy, w miocie zazwyczaj 1–2 młode. Cyklicznie prowadzone pomiary dowiodły, że przed rozrodem w ciele samca odkłada się tkanka tłuszczowa, którą traci podczas i po okresie godowym, zaś samica utrzymuje dodatkową tkankę tłuszczową aż do laktacji. Samiec aby zaimponować samicy i odstraszyć konkurentów przystraja swoje poroże trawą i gałęziami.
Rusa timorensis ze względu na fakt, iż jest roślinożerny przyczynia się do znacznej defoliacji roślin, a niekiedy nawet do poważnych zniszczeń powodujących obumarcie rośliny. Działa niekorzystnie na uprawy zjadając plony i rozsiewając chwasty. Sambar sundajski jest cennym obiektem dla gospodarki ze względu na mięso i skóry używane do rękodzieła. Jest także surowcem produktów medycznych. Jest to gatunek bardzo bliski znalezieniu się na liście zagrożonych. W Indonezji objęty ochroną.
