Perkoz złotoczuby (Podiceps occipitalis) – opisany w 1826 roku gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny perkozów (Podicipedidae). Zamieszkuje rozległe tereny Ameryki Południowej od górzystych terenów Andów do południowych krańców Patagonii, a ponadto Falklandy.
Długość ciała 23–28 cm. Masa ciała 340–400 g.
Wyróżnia się dwa podgatunki P. occipitalis:
W niektórych ujęciach systematycznych taksony te traktowane są jako odrębne gatunki.
Zasiedla rozległe jeziora porośnięte trzcinami, obfitujące w makrozooplankton. Preferuje płytkie jeziora, lekko alkaliczne lub słone. Rozmnaża się w koloniach wśród trzcinowisk lub na pływającej roślinności wodnej. Biologia tego gatunku perkoza jest mało poznana. W ciągu roku gniazduje tylko raz. W zniesieniu 1–4 jaj (zazwyczaj dwa). Inkubacja trwa około 18 dni. Podobnie jak u innych perkozów pisklęta są często wożone przez rodziców na grzbiecie.
Perkoz złotoczuby żywi się głównie owadami i ich larwami oraz małymi skorupiakami, takimi jak słodkowodne krewetki, ponadto rybami i materią roślinną.
IUCN od 2014 roku dzieli ten takson na dwa gatunki i klasyfikuje je następująco:
Zagrożeniem może być osuszanie terenów zasiedlanych przez ten gatunek (dotyczy głównie podgatunku P. o. juninensis) oraz rolnictwo prowadzące do zamulenia jezior. Ponadto wprowadzenie obcych gatunków ryb do jezior prowadzi często do zmniejszenia ilości makrozooplanktonu, głównego pożywienia perkoza złotoczubego.
