Barrakuda atlantycka (Sphyraena viridensis) – gatunek drapieżnej ryby morskiej z rodziny barrakudowatych (Sphyraenidae). Jest poławiana gospodarczo na niewielką skalę.
Ciało tej drapieżnej ryby jest silnie wydłużone, smukłe, o kształcie przystosowanym do pływania z dużą prędkością. Ubarwienie grzbietu dorosłych osobników jest ciemnoszare do niebieskawego, z licznymi ciemnymi, pionowo ułożonymi pasami przecinającymi linię boczną, sięgającymi do połowy każdego z boków. Spód ciała ma srebrzyste zabarwienie.
Długi pysk z dolną szczęką wysuniętą do przodu (prognatyczną), uzbrojoną w dwa rzędy zębów przypominających kły. Na przedpokrywie (preoperculum) brak łusek, co jest jedną z cech odróżniających ten gatunek od S. sphyraena. Płetwy brzuszne barrakudy atlantyckiej są położone bliżej głowy niż początek płetwy grzbietowej.
Przeciętna, całkowita długość (TL) ciała barrakudy atlantyckiej mieści się w przedziale 55–120 cm, maksymalnie osiąga 128 cm (FL), a według niektórych autorów spotykane są osobniki o długości sięgającej 3 m. Maksymalna odnotowana masa ciała tej ryby wynosi 8,2 kg.
Barrakuda (pisane też "barakuda") atlantycka występuje w wodach pelagialnych i przybrzeżnych w środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego (wybrzeża Senegalu, Wyspy Zielonego Przylądka, Wyspy Kanaryjskie). Obserwowano ją w pobliżu Balearów, Sardynii, u wybrzeży Włoch oraz we wschodniej części Morza Śródziemnego – u wybrzeży Libanu i Izraela. Północna granica zasięgu prawdopodobnie przebiega przez Azory. Dokładny zasięg występowania i liczebność tego gatunku nie są znane, ponieważ w większości publikacji barrakuda atlantycka nie jest odróżniana od bardzo podobnej barrakudy europejskiej (Sphyraena sphyraena), z którą jest blisko spokrewniona i często mylona. Na dodatek zasięgi występowania obydwu gatunków częściowo się pokrywają.
Tryb życia, zachowania oraz preferencje pokarmowe tej ryby do niedawna pozostawały słabo poznane. Dokładniejsze badania tego gatunku podjęto dopiero pod koniec lat 90. XX wieku.
Latem obserwowano ją pływającą w dużych zgrupowaniach w pasie wody od powierzchni do głębokości 30 m, a zimą w małych grupach złożonych z młodych osobników lub pojedynczo pływających dużych okazów. Badania zawartości żołądków osobników złowionych w pobliżu Azorów wskazywały, że podstawowym pokarmem barrakudy atlantyckiej są ryby, w tym głównie młode ostroboki czarne (Trachurus picturatus). W czasie polowań obserwowane barrakudy wykazywały różnorodne taktyki łowieckie. Atakowały pojedynczo lub grupami, zarówno na samotnie pływające ryby, ich ławice, jak i na wiele ofiar jednocześnie. Największą skuteczność polowań stwierdzano, gdy grupa kilku osobników (stado) atakowała samotną ofiarę.
U S. viridensis nie stwierdzono zachowań terytorialnych. Biologia rozrodu tego gatunku nie jest znana.
Młode barrakudy są zjadane przez inne gatunki drapieżnych ryb, m.in. przez jaszczurnika atlantyckiego (Synodus saurus).
