Chyżoskoczek gruboogonowy (Stylodipus telum) – gatunek ssaka z podrodziny skoczków (Dipodinae) w obrębie rodziny skoczkowatych (Dipodidae).. Występuje w Azji Środkowej i w Europie Wschodniej.
Nocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lą
LądoweSt
StadneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceT
zacznij od...Jest to niewielki gryzoń. Długość ciała (bez ogona) 110–130 mm, długość ogona 130–170 mm, długość ucha 15–20 mm, długość tylnej stopy 46–55 mm; masa ciała 45–73 g. Latem grzbiet ciała ma jasny szarożółty kolor, z dłuższymi włosami o czarnoszarych czubkach. Boki ciała mają słomkową barwę, również na nich znajdują się włosy o ciemnych czubkach. Na biodrach znajduje się biały pasek. Wierzch głowy ciemniejszy. Dorosłe nie mają przedtrzonowców, a ich puszki bębenkowe są większe niż u chyżoskoczka mongolskiego (Stylodipus andrewsi).
Zasięg tego gatunku obejmuje stepy, także pustynniejące w Eurazji od wschodniej Ukrainy, przez tereny na północ od Kaukazu w Rosji, zachodni Turkmenistan, zachodni Uzbekistan i Kazachstan, po wschodni i północny Sinciang w Chinach. Zasięg od Morza Kaspijskiego po Chiny jest ciągły, natomiast w zachodniej części tworzą go dwa odizolowane obszary: na Ukrainie występuje podgatunek Stylodipus telum falz-feini, a na terenach między Kaukazem a Wołgą S.t. turovi.
Zasięg występowania w zależności od podgatunku:
W europejskiej części zasięgu przeważnie zamieszkuje piaszczyste wzgórza w dolinach rzek i suche obszary, na których występują drzewa. W Chinach preferuje obszary o gliniastym podłożu w stosunku do luźnych piasków. Występuje w tam, gdzie rosną rośliny z rodzajów bylica i łoboda, a także lasy sosnowe.
Chyżoskoczek gruboogonowy jest aktywny o zmroku i nocą, prowadzi naziemny tryb życia. Zapada w sen zimowy wraz z pierwszymi przymrozkami. Nie podskakuje w sposób typowy dla skoczków, ale porusza się podobnie jak myszoskoczki. Mieszka samotnie, w stałej norze o długości 100–270 cm, głębokiej na 20–120 cm, wyposażonej w wiele wyjść zamykanych czopem. Areał osobniczy osobników tej samej płci nie nakłada się, ale w przypadku zwierząt różnej płci pokrywanie się jest znaczne. Schronienia na jego obszarze są często używane przez kilka osobników.
Chyżoskoczki gruboogonowe są głównie roślinożerne, jedzą nasiona, bulwy i zielone części roślin, a także owady. Nie przechowują zapasów.
Ssaki te rozmnażają się typowo raz na rok, rodząc 3–6 młodych. W Chinach stwierdzono rozród dwa razy w roku, najczęściej wiosną i jesienią. W miocie rodzi się od 2 do 4 młodych.
Chyżoskoczki gruboogonowe zamieszkują duży obszar, na jego części są dość pospolite. Są spotykane w obszarach chronionych. Podgatunek żyjący na Ukrainie jest naturalnie rzadki i ma ograniczony zasięg występowania. Liczebność populacji ogółem maleje, niektóre populacje tracą siedliska wskutek nadmiernego wypasu, intensywnej orki i użytkowania pestycydów. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski. Podgatunek S. t. falz-feini jest wpisany do ukraińskiej czerwonej księgi gatunków zagrożonych, ze względu na silny spadek liczebności.
