Szczur himalajski (Rattus pyctoris) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w Azji Południowej, Środkowej i na Dalekim Wschodzie.
Długość ciała (bez ogona) 140–250 mm, długość ogona 135–213 mm, długość ucha 19–25 mm, długość tylnej stopy 31–38 mm; masa ciała 100–200 g. Szczur himalajski ma gęste, kudłate futro, samica ma sześć par sutków, podobnie jak u szczura wędrownego (R. norvegicus).
Szczur himalajski jest szeroko rozpowszechniony i występuje w środkowo-wschodnim Iranie, Afganistanie, wschodnim Uzbekistanie, południowo-wschodnim Kazachstanie, Kirgistanie, Tadżykistanie, północnym Pakistanie, północnych Indiach, Nepalu, Bhutanie, północnym Bangladeszu, południowych Chińskiej Republice Ludowej (Tybetański Region Autonomiczny, Junnan, Syczuan i Kuejczou) oraz północnej Mjanmie.
Szczur himalajski prowadzi naziemny tryb życia, jest spotykany na terenach skalistych, uprawnych i w pobliżu miejsc zamieszkania ludzi. Występuje na wysokościach od 1200 do 4250 m n.p.m.. W Kazachstanie udokumentowano, że jest on mniej zależny od środowiska antropogenicznego niż szczur wędrowny i szczur śniady (Rattus rattus), których zasięg występowania wzrósł z rozwojem osadnictwa.
Szczur himalajski ma duży zasięg występowania i wykazuje zdolność do adaptacji do zmian środowiska. Nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Nie jest obecny w żadnych obszarach chronionych w Azji Południowej, ale w Chinach występuje w rezerwacie Tongbiguan i prawdopodobnie w innych obszarach chronionych. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje szczura himalajskiego za gatunek najmniejszej troski. W Indiach jest uznawany za szkodnika.
