Świstak alaskański

We wrześniu dla świstaka alaskańskiego kończy się czas letniej aktywności i rozpoczyna się okres snu zimowego. Procesy metaboliczne organizmu ulegają spowolnieniu, dzięki czemu temperatura ciała ulega znacznemu obniżeniu. Hibernacja trwa do kwietnia lub maja. Zimowa nora świstaków alaskańskich jest przystosowana do długotrwałego snu zimowego. Pojedyncze wejście do tunelu wiodącego do gniazda jest lokalizowane na odsłoniętym zboczu, na którym śnieg ustępuje wczesną wiosną. Wejście zostaje jesienią zabudowywane od środka ubitą ziemią, fragmentami roślin i odchodami, tak że wszyscy członkowie klanu mogą opuścić norę dopiero na wiosnę, gdy usypana przegroda zaczyna rozmarzać. Nory są stosunkowo trwałe dla każdej kolonii. Niektóre są używane przez okres ponad 20 lat.

Świstak alaskański zaznacza swoje terytorium, pocierając pysk i gruczoły o skały.

Świstaki alaskańskie zachowują czujność, monitorują otoczenie i sygnałami ostrzegawczymi alarmują inne świstaki przez zbliżającym się niebezpieczeństwem. W sytuacji zagrożenia – np. pojawienia się orła – świstak alaskański potrafi szybko uciekać i schować się w norze.

Świstaki alaskańskie żywią się trawami, jagodami, korzeniami, roślinami okrytonasiennymi, mchami i porostami. Do drapieżników polujących na świstaki zalicza się niedźwiedzia grizli, rosomaka tundrowego, wilka kanadyjskiego, a także orła przedniego, który poluje na młode świstaki.