Aga, Kururu, Ropucha olbrzymia
Aga, kururu, ropucha olbrzymia (Rhinella marina) – gatunek płaza z rodziny ropuchowatych pochodzący z Ameryki Środkowej i Południowej, introdukowany na licznych wyspach Oceanii i Karaibów. Jest to lądowa ropucha. Zalicza się do rodzaju Rhinella uznawanego niekiedy za podrodzaj rodzaju Bufo, obejmującego wiele różnorodnych ropuchowatych Ameryki Środkowej i Południowej. Jest bardzo płodna – samice składają skrzek w pojedynczym kłębie zawierającym tysiące jaj. Sukces reprodukcyjny wynika po części z oportunizmu w odżywianiu się: aga cechuje się nietypową wśród bezogonowych dietą, spożywając zarówno żywy, jak i martwy pokarm. Obfitość pokarmu skłania ją do zasiedlania ogrodów, parków a nawet wysypisk śmieci, ruder czy wszelkich terenów w pobliżu człowieka. Osobniki dorosłe osiągają 10–15 cm długości. Masa ciała najcięższego odnotowanego osobnika osiągnęła 2,65 kilograma, przy długości 38 cm (od czubka pyska do kloaki).
Jest to stary gatunek. Skamieniałości oznaczone jako UCMP 41159 wchodzące w skład kolumbijskiej fauny La Venta z późnego miocenu są niemożliwe do odróżnienia od dzisiejszej agi z północnej Ameryki Południowej. Odkryto je w skałach powstałych w środowisku równiny zalewowej, co sugeruje, że aga zawsze preferowała tereny otwarte.
Ropucha ta ma produkujące toksynę gruczoły, a kijanki w przypadku połknięcia są wysoce toksyczne dla większości zwierząt. Z powodu nieposkromionego apetytu agę introdukowano w wielu miejscach jako sposób na kontrolę szkodników rolniczych. Anglojęzyczna nazwa gatunku cane toad (ropucha trzcinowa) bierze źródłosłów z powodu używania ropuchy przeciwko Dermolepida albohirtum. Obecnie jednak to agę uważa się za szkodnika i gatunek inwazyjny na wielu terenach introdukcji. Szczególną uwagę zwraca się na ginięcie rodzimych drapieżników w wyniku kontaktu z jej toksyczną skórą, także w przypadku połknięcia.
Aga osiąga bardzo duże rozmiary , samice są znacznie dłuższe od samców, osiągając średnią długość 10–15 cm . Źródła podają także wymiar 24 cm. "Prinsen", osobnik trzymany jako zwierzę domowe w Szwecji, został odnotowany przez Księgę Rekordów Guinnessa jako największy znany osobnik. Masa ciała najcięższego odnotowanego osobnika osiągnęła 2,65 kilograma, przy długości mierzonej od czubka pyska do kloaki – 38 cm, oraz 54 cm przy pomiarze ciała w pełni rozciągniętego. Większe osobniki znajduje się raczej w okolicach o mniejszym zagęszczeniu. Na wolności długość życia wynosi od 10 do 15 lat, w niewoli może być znacznie dłuższa. Jeden z osobników przeżył 35 lat.
Skóra agi jest sucha i pokryta brodawkami . Ponad oczami znajdują się wydatne grzebienie, biegnące w dół do pyska. Ubarwienie może być szare, żółtawe, czerwonobrązowe, oliwkowobrązowe, zdobione zmiennymi wzorami . Duże parotydy znajdują się za oczami . Brzuszna strona ciała jest barwy kremowej, z ciemnym cętkowaniem koloru czarnego lub brązowego. Źrenice ustawione są horyzontalnie, otoczone złotymi tęczówkami. Palce kończyn dolnych dysponują mięsistymi błonami pławnymi przy podstawach , których nie ma na kończynach górnych .
Osobniki młodociane są znacznie mniejsze od dorosłych; osiągają 5−20 cm długości. Cechują się gładką, ciemną skórą, niekiedy pojawia się też czerwień. Od dorosłych odróżnia je brak wielkich parotydów, wobec czego są zazwyczaj mniej toksyczne. Kijanki, ubarwione jednolicie na czarno, osiągają niewielkie rozmiary. Żyją przy dnie zbiornika wodnego, tworząc "szkółki". Mierzą od 1,0 do 2,5 cm długości .
Ropucha aga pochodzi z obu Ameryk. Jej zasięg występowania rozciąga się od Rio Grande Valley na południu Teksasu do środkowej Amazonii i południowego wschodu Peru. Obszar ten obejmuje zarówno środowiska tropikalne, jak i półpustynne. Zagęszczenie osobników jest jednak w obrębie jej naturalnego zasięgu występowania znacznie mniejsze, niż w miejscach, gdzie została introdukowana. W Ameryce Południowej odnotowano zagęszczenie wynoszące 20 zwierząt na 100 metrów (109 jardów) linii brzegowej. W Australii obserwuje się ropuchy w ilościach 50–100 razy większych.
Agę introdukowano w wielu rejonach świata, zwłaszcza na wyspach Pacyfiku. Działaniom tym przyświecał cel w postaci kontroli szkodników w rolnictwie, w większości były one dobrze dokumentowane. Ropucha ta należy w związku z powyższym do najlepiej opisanych przypadków introdukcji.
Przed początkiem lat 40. XIX wieku płaza introdukowano na Martynice i Barbadosie, z terenów od Gujany Francuskiej i Gujany. W 1844 przeprowadzono przeniesienie zwierzęcia na Jamajkę w celu redukcji populacji szczurów. Kontrola populacji gryzoni okazała się niepowodzeniem, mimo to agę introdukowano na Portoryko, mając nadzieję na przeciwdziałanie pladze chrząszczy niszczących plantacje trzcin cukrowej. Operacja okazała się udana, zatrzymując ekonomiczną zapaść spowodowaną inwazją chrząszczy. Skłoniła też badaczy z lat trzydziestych do uznania agi za idealne rozwiązanie problemów ze szkodnikami rolniczymi.
W efekcie liczne kraje regionu Pacyfiku zdecydowały się w latach trzydziestych powtórzyć program z Portoryko i wprowadzić na swym terytorium ropuchę. Płaza introdukowano w Australii, na Florydzie, na Papui-Nowej Gwinei, Filipinach, wyspach Ogasawara, Ishigaki i Daitō w Japonii, Fidżi i wielu innych wyspach Pacyfiku, w tym na Hawajach, poza tym na większości Wysp Karaibskich. Od tego czasu ropucha aga zdążyła stać się szkodnikiem w wielu krajach, wyrządzając poważne szkody w miejscowej faunie.
Anglojęzyczna nazwa zwyczajowa marine toad i nazwa naukowa Bufo marinus (obie znaczą „ropucha morska”) sugerują związek ze środowiskiem morskim, jednakże dorosłe agi prowadzą całkowicie lądowy tryb życia. Wody słodkie odwiedzają jedynie w celach rozrodczych. Kijanki znajdowano w umiarkowanie słonej wodzie o zasoleniu do 15% zasolenia wody morskiej. Ropucha ta zamieszkuje otwarte tereny trawiaste i zadrzewione, wykazując wyraźną preferencję dla rejonów zmodyfikowanych działalnością ludzką, jak ogrody i rowy melioracyjne. W jej naturalnym siedlisku osobniki znajdywano w lasach podzwrotnikowych , choć gęste listowie wydaje się ograniczać jej rozprzestrzenienie.
Maksimum termiczne agi ocenia się na 40–42 °C, a minimum na 10–15 °C. Zakres ten może ulegać zmianom dzięki adaptacji do lokalnych warunków środowiskowych. Zwierzę wykazuje wysoką tolerancję utraty wody. Jedno z badań pokazało, że niektóre osobniki wytrzymują nawet utratę 52,6% wody ze swego ciała, co pozwala na przetrwanie poza klimatem tropikalnym.
Skóra osobnika dorosłego jest toksyczna. Podobna cecha dotyczy powiększonych gruczołów przyusznych ulokowanych za oczami, a także innych gruczołów na plecach agi. Gruczoły przestraszonej ropuchy wydzielają mlecznobiały płyn, bufotoksynę. Jej składniki są trujące dla wielu zwierząt. Odnotowano nawet zgony ludzi po spożyciu ropuchy agi . Wielu ludzi ulega także poważnym zatruciom po spożyciu skrzeku, który jest nagminnie mylony z kawiorem.
Bufotenina, jedna z substancji chemicznych wydzielanych przez agi, jest klasyfikowana przez australijskie prawo jako narkotyk klasy 1, razem z heroiną i konopiami. Uważa się, że efekty oddziaływania bufoteniny przypominają objawy łagodnego zatrucia: występuje pobudzenie z omamami, trwające mniej niż godzinę. Aga wydziela jednak bufoteninę w niewielkich ilościach, inne toksyny natomiast w ilościach względnie większych. Lizanie ropuch może skutkować poważną chorobą, a nawet śmiercią.
Poza wytwarzaniem toksyny aga potrafi nadąć swe płuca; unosząc ciało nad podłoże wydaje się potencjalnemu drapieżnikowi wyższa i większa.
Toksyczne kiełbaski zawierające mięso ropuch testowano w Kimberley (Australia Zachodnia), by chronić rodzimą zwierzynę przed śmiertelnym niebezpieczeństwem wynikającym z inwazji ropuch. Western Australian Department of Environment and Conservation współpracowała z Uniwersytetem w Sydney w celu stworzenia przynęt mających za zadanie uczyć miejscowe zwierzęta, aby nie spożywały ropuch. Połączenie fragmentów ropuch ze środkiem emetogennym w jednej przynęcie uczy inne zwierzęta unikania tych płazów. Badacz David Pearson stwierdził, że badanie, które prowadzono w laboratorium i w odludnych miejscach okolicy Kimberley w Australii Zachodniej nie rozwiąże problemu całkowicie.
Większość bezogonowych wykrywa swą zdobycz przede wszystkim za pomocą wzroku, reagując głównie na ruch ofiary. Wzrok wydaje się być również głównym zmysłem wykorzystywanym przez ropuchę agę. Potrafi ona także lokalizować swe pożywienie za pomocą węchu. Jej pożywienie jest urozmaicone, zazwyczaj są to gryzonie, gady, inne płazy, ptaki i różne bezkręgowce, szczególnie mrówkowate, chrząszcze, także pająki, skorpiony, skolopendry; a także rośliny, karma dla psów i odpady z domostw. Aga połyka swą zdobycz w całości.
Cykl życiowy agi rozpoczyna się od jaja, składanego do wody jako część długich galaretowatych sznurów. Samica składa za jednym razem od 8000 do 25000, a nawet ponad 30000 jaj, poświęcając na ich złożenie 2-3 godziny. Tworzone przez nie sznury mogą osiągać nawet do 20 m długości. Ciemne jajo pokrywa błona, której średnica wynosi zwykle 1,7–2,0 mm. Szybkość, z jaką z jaja tworzy się larwa zwana kijanką, zależy od temperatury i wzrasta proporcjonalnie do niej. Kijanki zwykle wykluwają się po 48 godzinach, ale okres ten może trwać od 14 godzin do tygodnia. Wolno pływające i spożywające pokarm kijanki obserwowano po 70–96 godzinach. W wyniku tego procesu powstają tysiące niewielkich, czarnych larw o krótkich ogonach, tworzących grupy. Po upływie 12 do 60 dni przeistaczają się w małe ropuszki. Proces ten zazwyczaj trwa 4 tygodnie. Podobnie jak w przypadku osobników dorosłych, jaja i kijanki są dla wielu zwierząt toksyczne .
Po przeobrażeniu ropuchy mierzą zwykle 10–11 mm długości. Rosną szybko; ich tempo wzrostu zależy od regionu, pory roku i płci. Zug & Zug oszacowali średnie tempo wzrostu na 0,647 mm dziennie, a później 0,373 mm na dzień. Wzrost zazwyczaj ulega spowolnieniu, gdy ropucha osiąga dojrzałość płciową. Tak szybki wzrost jest ważny dla przeżycia, gdyż w okresie pomiędzy metamorfozą i czasem poprzedzającym dorosłość młode ropuchy tracą toksyczność chroniącą jaja i kijanki, nie rozwinąwszy jeszcze w pełni parotydów produkujących bufotoksynę. Ponieważ nie są wtedy chronione przez toksynę, ocenia się, że tylko 0,5% osobników osiąga dorosłość. W warunkach laboratoryjnych, przy odpowiednich technikach hodowli, dożywa nawet 40 lat.
Larwy agi, żywiące się zazwyczaj glonami, wykazują praktyki kanibalistyczne: zjadają jaja własnego gatunku, nawet z pominięciem jaj innych bezogonowych (obcogatunkowy skrzek był jedzony tylko w warunkach laboratoryjnych, gdy nie podawano innego pożywienia; jest to zachowanie wyjątkowe, australijskie bezogonowe konsumują jaja bez względu na gatunek). Skrzek przyciąga je wydzielanymi mediatorami chemicznymi. Próbowano wyjaśnić kanibalizm agi na 3 sposoby. Wysunięta hipoteza transferu toksyn, których stężenie w jajach osiąga wyższe wartości, niż w kijankach, okazała się chybiona. Spożyte toksyny nie akumulują się w larwach. Zachowanie to tłumaczy się więc wysoką zawartością substancji odżywczych w jajach, a także zmniejszeniem konkurencji. Większy odsetek kanibalistycznych kijanek przystępuje do metamorfozy, niż w przypadku osobników pozbawionych tego źródła pożywienia. Lepszy jest też ich wzrost. Z drugiej strony konkurencja pomiędzy kijankami w podobnym wieku wpływa nań niekorzystnie. Koszty ewolucyjne także okazują się mniejsze, niż się to początkowo wydaje. Aga składa skrzek razem w kłębie, dojrzewają one też w podobnym okresie. Aga może złożyć jaja kolejny raz podczas jednego roku, ale odstęp wynosi około 74 dni, tak więc trwa on dłużej, niż stadium larwalne. Uniemożliwia to żerowanie na jajach tej samej matki, która dodatkowo rzadko rozmnaża się powtórnie w tym samym zbiorniku wodnym. Także ryzyko zarażenia się chorobą od dopiero co powstałego organizmu, chronionego osłonką żelową, jest niewielkie. Specyficzność w zjadaniu jaja własnego gatunku może tłumaczyć większa konkurencja z ropuszymi larwami, niż z kijankami innych płazów. Pozostałe stadia rozwojowe agi nie są zagrożone kanibalizmem.
Podobnie jak tempo wzrostu, również czas, w którym ropucha osiąga dojrzałość płciową, zależy od regionu. W Nowej Gwinei dojrzałość płciową osiągają samice o długości od pyska do otworu kloaki od 70 do 80 mm. Natomiast w Panamie stają się dojrzałe płciowo, mając od 90 do 100 mm długości. W rejonach tropikalnych, jako ich naturalnych siedliskach, rozród odbywa się cały rok, zaś w rejonach podzwrotnikowych jedynie w cieplejszych okresach występujących z nadejściem pory deszczowej.
