Chomiczak pręgowany (Cricetulus barabensis) – gatunek ssaka z podrodziny chomików (Cricetinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Długość ciała (bez ogona) 72–124 mm, długość ogona 15–33 mm, długość ucha 14–18 mm, długość tylnej stopy 13–19 mm; masa ciała 20–60 g. Jest to mały chomik. Futro grzbietu jest jasno szarobrązowe, ze słabo zaznaczoną czarną podłużną pręgą wzdłuż kręgosłupa. Spód ciała jest szary, włosy mają białe końcówki. Uszy są czarniawe z białym brzegiem.
Chomiczak pręgowany występuje w środkowo-wschodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku:
Chomiczak pręgowany buduje nieskomplikowane nory z dwoma–trzema wejściami. Wejścia mają 2–3 cm średnicy. Mają one do metra długości, głębokość 10–50 cm i 4–5 odgałęzień, zakończonych komorami magazynowymi lub z gniazdem z trawy. W norze mieszka typowo 4–5 osobników, maksymalnie do 8. Gryzonie są najbardziej aktywne w pierwszej połowie nocy, kiedy poszukują ziaren i strąków; pokarm jest magazynowany w norach. Zimą zapadają w sen zimowy, z którego budzą się w lutym lub marcu. Szczyt sezonu rozrodczego przypada na marzec i kwiecień, i ponownie jesienią. Chomiczak pręgowany może przystępować do rozrodu 2–5 razy w roku. W miocie rodzi się od 1 do 10 młodych (typowo 6–7). Żyje na suchych terenach, od lasostepów przez stepy po półpustynie. Potrafi zaadaptować się do terenów przekształconych przez człowieka, często występuje na polach uprawnych, a czasem w budynkach.
Chomiczak pręgowany ma duży zasięg i liczebność populacji. Może być zagrożony utratą środowiska, związaną z wypasem trzody przez ludzi i pożarami, zarówno naturalnymi, jak i wznieconymi przez człowieka. Te czynniki nie są jednak uznawane za duże zagrożenia dla gatunku. Około 9% obszaru występowania w Mongolii obejmują tereny chronione. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski.
