Świergotka ognistobrzucha (Northiella haematogaster) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae) zamieszkującego Australię. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Northiella. Nie jest zagrożony wyginięciem. Gatunek ten jest często spotykany w europejskich hodowlach.
Świergotki ognistobrzuche mierzą około 30 cm oraz ważą 65–105 g. W ich ubarwieniu dominuje barwa oliwkowobrązowa. Czoło, kantarek, pokrywy uszne i policzki są fiołkowoniebieskie. Pozostała część głowy i grzbiet są oliwkowoszare. Dolna część piersi, boki ciała i pokrywy podogonowe są żółte, brzuch – czerwony, a lotki pierwszorzędowe i pokrywy podskrzydłowe – fioletowoniebieskie. Na skrzydłach jest żółtooliwkowa plama. Wierzch środkowych sterówek jest brązowozielony z ciemnoniebieskimi końcówkami, pozostałe są ciemnoniebieskie z białawoniebieskimi końcówkami, a spód sterówek jest białoniebieskawy. Dziób jest szarobiały, oczy zaś ciemnobrązowe. Samica różni się od samca mniejszą ilością czerwonego ubarwienia i ciemniejszymi kolorami na głowie.
U świergotek czerwonorzytnych (N. h. haematorrhoa) barwa czerwona na brzuchu ma większy zasięg, bo aż po pokrywy podoogonowe. Plama na skrzydle tego podgatunku jest brązowoczerwona. Z kolei u N. h. pallescens brzuch jest bledszy, a u samic barwy bladoczerwonej w ogóle nie ma lub jest w niewielkiej ilości. Świergotki żółtobrzuche (N. h. narethae) barwę niebieską na głowie mają bardziej zielonkawą. Ich brzuch jest ciemnożółty, pokrywy podogonowe są czerwone.
Młode osobniki przypominają dorosłe. Są one ciemniejsze oraz mają mniej barwy czerwonej na brzuchu i udach. Ostateczne ubarwienie nabywają po pierwszym roku życia.
Tradycyjnie wyróżnia się cztery podgatunki N. haematogaster:
Gatunek ten zamieszkuje różne środowiska. Świergotka ognistobrzucha obserwowana jest między innymi w otwartych lasach, w lasach przybrzeżnych, na terenach porośniętymi eukaliptusami (Eucaliptus sp.), na polach uprawnych. Bywa też widywana na otwartym terenie porośniętym pojedynczymi drzewami. Świergotki żółtobrzuche (N. h. narethae) preferują suche tereny, takie jak pustynie porośnięte rzewnią (Casuarina) czy mulgi.
Świergotki ognistobrzuche najczęściej przebywają w parach lub grupach liczących do 20 ptaków. Są hałaśliwym gatunkiem. Budzą się wcześnie rano, a potem lecą zaspokoić pragnienie. Następnie żerują w koronach drzew oraz na ziemi. Prowadzą osiadły tryb życia. Wyjątek stanowią świergotki żółtobrzuche (N. h. narethae), które przemieszczają się sezonowo razem z deszczami.
Świergotki ognistobrzuche żywią się głównie roślinami zielnymi, kwiatami i sokiem z owoców. Spożywają także jagody, larwy owadów i nektar.
Sezon lęgowy trwa od lipca do grudnia. Podczas zalotów ptaki te potrząsają sterówkami, machają głową i stroszą na niej pióra. Gniazda zakładają w dziuplach drzew, gdzie samica składa 4–7 jaj. Inkubacja trwa około 22 dni. Młode są wychowywane przez oboje rodziców. Opuszczają one gniazdo po 5 tygodniach.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) nieprzerwanie od 1988 roku uznaje świergotkę ognistobrzuchą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity, z wyjątkiem obrzeży zasięgu występowania. Populacja ma trend spadkowy ze względu na niszczenie siedlisk i niezrównoważony odłów do niewoli. Gatunek ten został wymieniony wśród ptaków wysoko narażonych na zmiany klimatyczne. Wymieniony jest w II załączniku CITES.
