Pakarana branickiego
Pakarana Branickiego (Dinomys branickii) – gryzoń żyjący w Ameryce Południowej (w zachodniej części dorzecza Amazonki i u podnóży Andów) – od Kolumbii do Boliwii. Nazwa zwierzęcia w języku Indian Tupi oznacza „fałszywa paka” ze względu na znaczne podobieństwo do gryzonia paka należącego do rodziny Cuniculidae. Pakarana Branickiego jest jedynym znanym żyjącym przedstawicielem rodziny pakaranowatych (Dynomyidae).
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Ro
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Lu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Ow
OwocożerneRo
Roślinożercy (Liście)Lą
LądowePr
PrzedspołeczneKo
KopalneNora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Żyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sp
SpołeczneNi
Nie migrująceP
zacznij od...D. branickii to duży, powolny gryzoń – mierzy do 73–79 cm, ogon do 19 cm, waży 10–15 kg. Jest więc trzecim pod względem wielkości żyjącym gryzoniem. Czaszka jest masywna, uszy są krótkie, zaokrąglone. Kończyny ma krótkie. Łapy szerokie, z czterema palcami zakończonymi długimi, zakrzywionymi pazurami. Pakarany Branickiego są stopochodne.
Pakarana Branickiego ma czarny lub brunatny grzbiet z dwoma przerywanymi białymi pasami i kilkoma rzędami białych plam. Od spodu jaśniejszy. Uszy krótkie, długie, szare wibryssy.
Zęby pakarany Branickiego są duże. Wzór zębowy:.
Dinomys branickii zamieszkuje zbocza i doliny tropikalnych lasów na terenie zachodniej Wenezueli, zachodniej Kolumbii, w Ekwadorze, Peru, w zachodniej Brazylii i północno-zachodniej Boliwii. W Peru zamieszkują na wysokości 240–2000 m n.p.m., w Wenezueli do 2400 m n.p.m., zaś w Kolumbii schwytano okazy nawet na wysokości 3200 m n.p.m.
W literaturze brak informacji na temat kopalnych śladów występowania D. branickii. Jednak podobieństwo uzębienia odnalezionych skamielin Tetrastylus atropheatus do uzębienia Dinomys wskazuje, że mógł to być pokrewny gatunek w obrębie rodzaju. Natomiast rodzina pakaranowatych obejmuje dużą liczbę znalezionych skamielin. Ślady odnaleziono w Argentynie, Brazylii, Boliwii, Kolumbii, Urugwaju, oraz w Wenezueli. Zbadane ślady wskazują, że rodzina Dinomyidae przeżywała swój rozkwit w miocenie i pliocenie. Do rodziny należały największe ze znanych gryzoni: Telicomys gigantissimus, Josephoartigasia monesi (o wadze ok. 1 tony) i nieco mniejszy Josephoartigasia magna.
Pakarany Branickiego wiodą rodzinny tryb życia. W opinii Lee Saundersa rodzina zwykle składa się z samca, samicy i dwóch młodych. Jednak inni zoolodzy wskazują na stwierdzone przypadki spotkania pakaran żyjących samotnie, w parach albo w grupach od 2 do 5 osobników. Pakarany Branickiego nie są wojownikami. Są powolnymi ssakami, ale w obronie życia mogą walczyć zaciekle.
Podczas zalotów pakarany Branickiego wabią się wzajemnie wydawanym dźwiękami: syknięciami, warknięciami i kwilącym staccato.
Pakarany Branickiego są roślinożercami. Na wolności żywią się owocami, liśćmi i pędami roślin. W niewoli akceptowały w diecie suszone ryby, gotowane jajka, chleb, orzechy, karmę dla królików i owoce, jak również zmielony owies, nieprzetworzone warzywa, banany i jabłka.
Na pakarany Branickiego polują: ocelot, hirara amerykańska, ostronos rudy, puma i jaguar amerykański. Na D. branickii pasożytują: nicienie − Ancylostoma, Ascaris, Capillaria, Oesophagostomum, Oxyurus, Strongyloides, Strongylus, Trichostrogylus, Trichuris i Wellcomia branickii − oraz tasiemiec Hemynolepis nana.
Niewiele wiadomo o reprodukcji gatunku na wolności. Okres odstawienia młodych przez samicę nie jest znany, podobnie czas osiągania dojrzałości płciowej. W okresie rozrodczym gryzonie te wabią się okrzykiem. Podczas zalotów przyjmują pozycję dwunożną. Wzajemnie dotykają się nosami, wąchają genitalia i zaczynają zbliżenie, które wygląda jak skrzyżowanie tańca i zapasów. Ciąża u pakaran Branickiego trwa około 222–283 dni, a młode rodzą się często w okresie styczeń–luty, choć odnotowano także porody w maju, zaś w niewoli w styczniu, marcu, maju, czerwcu, październiku i listopadzie. Meritt wskazuje jednak, że ciąża nie przekracza 252 dni. W niewoli samica rodzi zazwyczaj nie więcej niż dwoje młodych, które mają wagę ok. 900g i wykazują aktywność już w kilka dni po urodzeniu. Zoolodzy podają jednak informacje o miotach składających się z trzech lub czterech młodych. Samica przybiera na wadze po około 3 miesiącach ciąży i miewa napady drażliwości. Nie stwierdzono zwyczaju budowy gniazda przez samice podczas ciąży lub po porodzie.
Młode po porodzie są aktywne, czujne i pozostają w pobliżu matki, często w nią wtulone. Są pokryte futrem i mają otwarte oczy. Masa ciała noworodków waha się w granicy 570–660 g lub do około 900 g. Po pierwszej dobie życia malce zaczynają zwiedzać otoczenie. Zaczynają też samodzielną toaletę obejmującą drapanie się i czyszczenie futra. W drugim dniu zjadają swój pierwszy stały pokarm, zaś po dwóch tygodniach spożywają regularnie stałe posiłki składające się z orzeszków i owoców.
Pakarany Branickiego w niewoli dożywają wieku około 8–9 lat.
