Pójdźka ziemna, sowa ziemna, sówka ziemna (Athene cunicularia) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Zamieszkuje Amerykę Północną (południowo-zachodnie krańce Kanady, zachodnia połowa USA, Floryda, Meksyk, Ameryka Środkowa) i Południową poza basenem Amazonki. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Dzienne

Zmierzchowe

Mięsożerne

Zwierzęta owadożerne

Robakożerne

Roślinożerne

Lą

Lądowe

Zwierzęta drapieżne przez zasadzcke

Mieszkańcy pustyni
(Kolekcja)

Dystrybucja

Geografia

Kontynenty

Ameryka Północna, Ameryka Południowa

Subkontynenty

Karaiby, Ameryka Centralna

Strefy biogeograficzne

Kraina nearktyczna, Kraina neotropikalna

Biomy WWF

Pustynie i półpustynie, Umiarkowane łąki, Tropikalna sawanna

IOC wyróżnia 18 podgatunków A. cunicularia:

A. c. hypugaea (Bonaparte, 1825) – południowo-zachodnia Kanada do zachodniego Meksyku
A. c. rostrata (C.H. Townsend, 1890) – wyspa Clarión (na zachód od Meksyku)
A. c. floridana (Ridgway, 1874) – środkowa i południowa Floryda (USA) oraz Bahamy
A. c. amaura (Lawrence, 1878) – Antigua i Nevis ( Małe Antyle); wymarł pod koniec XIX wieku
A. c. guadeloupensis (Ridgway, 1874) – Gwadelupa (północne Małe Antyle); wymarł pod koniec XIX wieku
A. c. guantanamensis (Garrido, 2001) – Kuba
A. c. troglodytes (Wetmore & Swales, 1931) – wyspy Haiti, Gonâve i Beata
A. c. brachyptera (Richmond, 1896) – zachodnio-środkowa i północno-środkowa Wenezuela, wyspy Margarita (u północnych wybrzeży Wenezueli) i Aruba ( Antyle Holenderskie); proponowane podgatunki apurensis i arubensis uznane za jego synonimy
A. c. minor (Cory, 1918) – środkowa i południowo-wschodnia Wenezuela, południowa Gujana i północna Brazylia
A. c. carrikeri (Stone, 1922) – wschodnia Kolumbia
A. c. tolimae (Stone, 1899) – zachodnia Kolumbia
A. c. pichinchae (Boetticher, 1929) – zachodni Ekwador
A. c. nanodes (Berlepsch & Stolzmann, 1892) – południowo-zachodni Ekwador do południowo-zachodniego Peru i północnego Chile; proponowane podgatunki intermedia i punensis uznane za jego synonimy
A. c. juninensis (Berlepsch & Stolzmann, 1902) – południowo-środkowe Peru do zachodniej Boliwii i północno-zachodniej Argentyny
A. c. boliviana (L. Kelso, 1939) – Boliwia
A. c. grallaria (Temminck, 1822) – wschodnia i środkowa Brazylia
A. c. cunicularia (Molina, 1782) – południowa Boliwia, Paragwaj i południowa Brazylia do Ziemi Ognistej
A. c. partridgei Olrog, 1976 – prowincja Corrientes (północna Argentyna)

Populacje z Kanady i północnej części USA są wędrowne.

Otwarte tereny trawiaste i rolnicze: sawanna, preria, nieużytki.

Biom

Scrub

Las

Góra

Strefy klimatyczne

Pójdźka ziemna

Attribution-ShareAlike License

Dieta i odżywianie

Poluje na owady, ważnym elementem jej diety są szarańczowate i duże chrząszcze. Zjada także skorpiony, gryzonie, małe ptaki, gady i płazy.

Pójdźka ziemna ma kilka sposobów polowania: zbiera owady z ziemi; łapie duże owady w powietrzu; siada na niewysokim punkcie obserwacyjnym lub krąży w powietrzu i spada znienacka na upatrzoną zdobycz.

Odżywia się też, co jest niezwykłe dla sów, owocami i nasionami, zwłaszcza opuncji.

Dieta Mięsożerne, Zwierzęta owadożerne, Robakożerne, Roślinożerne

Trend populacji

Zmniejszające się zwierzę

STAN LUDNOŚCI

Zwierzęta najmniejszej troski (NT)

ne dd lc nt vu en cr ew ex

Populacja

Liczba ludności

IUCN uznaje pójdźkę ziemną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Organizacja Partners in Flight w 2017 roku szacowała liczebność światowej populacji na około 2 miliony dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy.

Ich liczebność spada w największym stopniu w wyniku przekształcania środowiska naturalnego przez człowieka. Często giną pod kołami samochodów.

Naturalnymi wrogami tych sów są inne większe sowy, sokoły, borsuki, skunksy, fretki domowe, pancerniki, węże oraz domowe psy i koty.

Pójdźka ziemna

Zdjęcia z Pójdźka ziemna

Wideo