Sóweczka ekwadorska (Glaucidium nubicola) – gatunek małego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), podrodziny sóweczek. Występuje w części Andów w Kolumbii i Ekwadorze. Narażony na wyginięcie.
Długość ciała wynosi około 16 cm; średnia masa ciała trzech samców: 76,1 g, masa jednej samicy: 79 g. Większość upierzenia jest ciemnobrązowa, u niektórych ptaków bardziej rdzawa. Kolor jest ciemniejszy na grzbiecie, barkówkach, pokrywach nadogonowych i kuprze. Miejscami występuje rdzawobrązowy nalot i białe plamy. Na lotkach I i II rzędu białe plamy tworzą niewyróżniający się pas. Sterówki czarniawe, występuje 5 niekompletnych białych pasków. Broda, boki gardła i górna część piersi białe. Boki piersi rdzawobrązowe. Na piersi występują mało widoczne białe plamki, w niższej części spodu ciała wyraźniejsze paski. Nogi i tęczówki żółte. Dziób zielonożółty. Długość skrzydła u 5 samców wyniosła 92,2 ± 2,5 mm (u jednej samicy 95,8 mm), długość ogona u 5 samców 47,2 mm ± 2,9 mm (u jednej samicy 49,8 mm). W porównaniu z sóweczkami dwuplamistymi (G. gnoma) i kostarykańskimi (G. costaricanum) ekwadorskie mają wyraźnie krótsze ogony i większą masę ciała.
Środowiskiem życia sóweczek ekwadorskich są bardzo wilgotne pierwotne lasy mgliste. Występują na stromych zboczach, odnotowywane były od 1200 do 2200 m n.p.m. Występują wyżej niż sóweczki lilipucie (G. griseiceps) i niżej niż andyjskie (G. jardinii). Pożywieniem tych sów są bezkręgowce (głównie owady) i małe kręgowce (w tym jaszczurki i prawdopodobnie ptaki). Najprawdopodobniej sowy te znoszą pewne modyfikacje w swoim środowisku życia, jako że były obserwowane w lasach wtórnych i na obrzeżach lasów, ale nie mocną degradację środowiska.
Prawdopodobnie okres lęgowy przypada głównie między lutym a czerwcem. Jednego osobnika młodocianego obserwowano w sierpniu. Gniazda znajdują się w dziuplach drzew, w tym starych dziuplach dzięciołów.
IUCN uznaje sóweczkę ekwadorską za gatunek narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable) nieprzerwanie od 2000 (stan w 2021). Liczebność populacji wstępnie szacuje się na 1500–7000 dorosłych osobników, a jej trend uznawany jest za spadkowy. Zagrożeniem dla tych ptaków jest niszczenie środowiska ich życia celem uzyskania miejsc dla budowy dróg, kopalń i dla rozwoju rolnictwa (plantacje krasnodrzewów i pastwiska dla bydła). W Chocó wycinka przybrała na sile w połowie lat 70. XX wieku. W części zasięgu bardzo wysoka suma opadów czyni dany teren niedostępnym, przez co głównym zagrożeniem tam jest wycinka drzew na opał.
