Szczuroskoczek olbrzymi (Dipodomys ingens) – gatunek ssaka podrodziny szczuroskoczków (Dipodomyinae) w obrębie rodziny karłomyszowatych (Heteromyidae).
Jest to największy przedstawiciel swojej rodziny – długość ciała (bez ogona) 137–149 mm, długość ogona samic 171–198 mm, długość ucha 13 mm, długość tylnej stopy 48–55 mm; masa ciała samic 101–195 g, samców 93–180 g. Umaszczenie żółtobrązowe, z białym brzuchem i białymi pasami na zadzie. Ogon ciemniejszy, biało paskowany.
Szczuroskoczek olbrzymi występuje w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych (wzdłuż południowo-zachodniego krańca San Joaquin Valley, południowo-środkowa Kalifornia).
Szczuroskoczki olbrzymie żyją w koloniach liczących 5-50 osobników. Prowadzą nocny tryb życia, dzień przesypiają w wykopanych przez siebie norach. Są silnie terytorialne – samce niemali nigdy nie oddalają się od swoich nor, samice raz w roku podróżują w poszukiwaniu partnera. Jak pozostałe szczuroskoczki poruszają się w charakterystyczny sposób – skaczą na silnych tylnych nogach, podobnie do kangurów. Są roślinożercami – żywią się ziarnami i zielonymi częściami roślin.
Zwierzęta rozmnażają się późną zimą i wczesną wiosną. Samica po trwającej 28-32 dni ciąży rodzi jedno do sześciu młodych, które następnie karmi mlekiem przez 15-25 dni. Szczuroskoczki osiągają dojrzałość płciową w wieku 60-84 dni. Zwierzęta dożywają 10 lat.
Gatunek został zakwalifikowany jako zagrożony wyginięciem z powodu skrajnie małego obszaru występowania. Cała populacja żyje na obszarze ok. 17 000 hektarów, co stanowi 2% jego pierwotnego obszaru występowania. Największym zagrożeniem dla nich jest rozrost miast i terenów wiejskich Kalifornii.
