Trzciniak zwyczajny

Gdy trzciniaki wracają na tereny lęgowe, nie ma jeszcze nowych pędów trzcin. To powoduje, że ptaki muszą cierpliwie czekać z budową gniazda na ich wyrośnięcie. Właściwy moment przypada na czas, gdy trzcinowiska zmienią kolor z żółtawego na zielony. Terytoria gniazdowe nie są duże – obejmują obszar 20–30 metrów wokół gniazda.

Mogą tworzyć pary monogamiczne, ale zdarza się, że samiec ma do 3 partnerek.

Lęgnie się w gęstych i wysokich trzcinowiskach. Gniazdo zawsze nad lustrem wody, misternie splecione w głęboki, duży i stabilny koszyczek przymocowany do kilku pionowych łodyg trzciny (zielonych lub suchych – zeszłorocznych), o wysokości 20 cm i ulokowane zwykle 50–100 centymetrów ponad lustrem wody. Budują je paski z liści trzciny (mytych przez ptaki przez zanurzenie w wodzie) i włókien roślin, a wyłożone jest fragmentami kwiatostanów trzciny. Z daleka wydaje się, jakby łodygi przerastały na wylot ściany gniazda. Wysokie brzegi konstrukcji lęgowej mają znaczenie – zabezpieczają jaja i pisklęta przed wypadnięciem w czasie wietrznej pogody, która kołysze trzcinami. Samce nie budują gniazda, choć pomagają samicy w przynoszeniu budulca.

Pod koniec maja lub na początku czerwca składa 3–6 jaj o średnich wymiarach 22×15 mm, o tle niebieskozielonym lub oliwkowozielonym z plamkami barwy szarozielonej lub brązowej.

Od złożenia ostatniego jaja trwa 14–15 dni. Na jajach siedzą oboje przyszli rodzice. Często wysiadują jajo kukułki, która korzysta z solidnego wykonania gniazda. Dlatego też trzciniaki potrafią rozpoznawać kukułkę i jeśli jest w pobliżu, zaczynają ją atakować. Para lęgowa może to robić na terenie swego terytorium brutalnie i zaciekle. Ptaki mają na tyle duże rozmiary i siłę, że dotkliwie dziobią większego pasożyta lęgowego. To wymusza od kukułki użycia dużego sprytu, aby udało się jej niepostrzeżenie wykorzystać trzciniaki. Pisklęta mają pomarańczowożółte wnętrze paszczy, a język brązowy z żółtymi obrzeżeniami. Oprócz tego na języku widać dwie podłużne czarne plamy. Młode opuszczają gniazdo po 12–14 dniach. Do tego czasu są pod troskliwą opieką rodziców. Gdy wyjdą z gniazda, nie potrafią jeszcze latać, ale wspinają się już zręcznie po łodygach trzcin. Rodzice dokarmiają je jeszcze przez około 2 tygodnie. W sierpniu trzciniaki odlatują do Afryki równikowej i Południowej.