Nornik długoogonowy (Microtus longicaudus) – gatunek ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae), występujący na zachodzie Ameryki Północnej od Nowego Meksyku po Alaskę.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Zi
ZiarnożerneRo
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Ro
Roślinożercy (Liście)Kr
KretowateLą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Ni
Nie migrująceL
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 106–140 mm, długość ogona 49–81 mm, długość ucha 13–15,8 mm, długość tylnej stopy 20–25 mm; masa ciała 37–59 g (samce norników długoogonowych są nieco większe od samic).
Nornik długoogonowy występuje w północno-zachodniej Ameryce Północnej zamieszkując w zależności od podgatunku:
Zwierzęta te zamieszkują różnorodne środowiska, od gęstych lasów szpilkowych po tundrę piętra alpejskiego, tereny półpustynne, doliny rzek i obrzeża lasów. Nie unika także miejsc takich jak kopalnie odkrywkowe czy pogorzeliska. Zjadają zielone części roślin, nasiona, jagody i grzyby; zimą mogą jeść wewnętrzną warstwę kory drzew i krzewów.
Są aktywne cały rok, na Alasce głównie nocą. Rozród na Alasce i w Idaho ma miejsce od połowy czerwca do połowy września, w Nevadzie od maja do października. Samice z Alaski w ciągu roku rodzą do dwóch miotów, w Albercie do czterech. W miocie jest typowo 4–5 młodych. Zwierzęta te rzadko żyją dłużej niż rok.
Nornik długoogonowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski, jest pospolity, ma duży zasięg i nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Występują duże wahania populacji, częste u nornikowatych. Typowo występuje od 5 do 16 osobników na hektar, w szczycie gęstość może przekroczyć 40 os./ha.
