Zając bielak
Królestwo
Gromada
Podtyp
Klasa
Rząd
Rodzina
Rodzaj
GATUNEK
Lepus timidus
Wielkość populacji
Unknown
Długość życia
12 years
Waga
2-5
4.4-11
kglbs
kg lbs 
Długość
45-65
17.7-25.6
cminch
cm inch 

Zając bielak (Lepus timidus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae). Zamieszkuje on głównie północne rejony Europy i Azji. Okresowo zmienia ubarwienie.

Wygląd

W lecie futro tego zająca na grzbiecie pokrywają brązowoszare cętki. Futro na zadzie jest czerniawe, a na szyi brązowe. Końce uszu są czarne. Dolna połowa ogona jest biała, a górna brązowawa. Zimą jego sierść jest cała biała. Palce stóp są długie i gęsto owłosione, a dzięki możliwości szerokiego rozpościerania ich mogą pełnić rolę rakiet śnieżnych. Przystosowane są doskonale do biegania po miękkim śniegu.

Pokaż więcej

Długość ciała (bez ogona) 510–550 mm, długość ogona 59–65 mm, długość ucha 90–100 mm, długość tylnej stopy 159–165 mm; masa ciała 2,4–3,4 kg.

Pokaż mniej

Dystrybucja

Geografia

Zając bielak zamieszkuje krainę palearktyczną od Skandynawii po Rosyjski Daleki Wschód, z wyjątkiem wschodniej części Półwyspu Czukockiego na południe do krajów bałtyckich, wschodniej Polski, północnej Ukrainy i na wschód do Tienszanu, Ałtaju, północnej Mongolii, północno-zachodniej i północnej Chińskiej Republiki Ludowej (północny Sinciang, północna Mongolia Wewnętrzna, Heilongjiang) i góry Sichote-Aliń. Izolowane populacje występują w Szkocji, Irlandii, Alpach, Sachalinie (Rosja), Hokkaido (Japonia) i na Wyspach Kurylskich. Podgatunek nominatywny został wprowadzony na Wyspy Owcze (Dania), wyspy Szkocji i w części Anglii. Populacje wprowadzone na Spitsbergen nie przetrwały.

Pokaż więcej

Zasięg występowania w zależności od podgatunku:

  • L. timidus timidus – Skandynawia na południe do 59°N, północna Rosja (na południe od 57°N do 58°N) na wschód od Uralu, Estonia, być może Polska oraz góry Ałtaj i Baita w północnym Sinciang ( Chińska Republika Ludowa); od Szwecji zasięg rozciąga się w strefach w których występują mieszańce z podgatunkiem sylvaticus do południowego wybrzeża Norwegii i zachodniej Łotwy.
  • L. timidus abeiWyspy Kurylskie (Rosja).
  • L. timidus ainuHokkaido ( Japonia).
  • L. timidus bogitschevi – półwysep Tajmyr (Rosja).
  • L. timidus gichiganus – środkowa Jakucja, Kamczatka i wybrzeże Morza Ochockiego (Rosja).
  • L. timidus hibernicus – Irlandia.
  • L. timidus kolymensis – północno-wschodnia Syberia (Rosja).
  • L. timidus kozhevnikovi – środkowa Rosja od 57°N do 58°N, gdzie krzyżuje się z podgatunkiem nominatywnym timidus na południe do 53°N; granica zachodnia niejasna.
  • L. timidus lugubris – syberyjska część gór Ałtaj (Rosja).
  • L. timidus mordeni – Rosyjski Daleki Wschód (dolina rzeki Ussuri oraz dolny i środkowy bieg rzeki Amur) oraz Heilongjiang (Chińska Republika Ludowa).
  • L. timidus orii – Sachalin (Rosja).
  • L. timidus scoticus – Szkocja.
  • L. timidus sibiricorum – zachodnia i południowo-zachodnia Syberia (Rosja), północny Kazachstan i góry Tacheng w północnym Sinciang (Chińska Republika Ludowa).
  • L. timidus sylvaticus – południowa Szwecja, z zasięgiem rozciągającym się w strefach w których występują mieszańce z podgatunkiem nominatywnym timidus do południowego wybrzeża Norwegii i zachodniej Łotwy.
  • L. timidus transbaikalicus – region Zabajkale we wschodniej Syberii (Rosja) i wschodniej Mongolii Wewnętrznej (Chińska Republika Ludowa).
  • L. timidus varronis – wysokie wzniesienia w Alpach, środkowa Europa.

Spotkać go można głównie w lasach oraz w dolinach rzek, gdzie lubi przebywać w silnie zarośniętych krzewami i drzewami zaroślach, które zapewniają mu bezpieczne schronienie.

Pokaż mniej
Zając bielak Mapa siedliska
Zając bielak Mapa siedliska
Zając bielak
Attribution-ShareAlike License

Nawyki i styl życia

Bielak, podobnie jak inne zające, ratuje się przed drapieżnikami ucieczką. Nie kopie nor w ziemi, jak czynią to jego krewniacy – króliki. Żeruje głównie nocą, dzień spędzając na czuwaniu, ukryty w zaroślach. Jego naturalnymi wrogami są m.in. ryś, piesiec i sowa śnieżna.

Zachowanie sezonowe

Dieta i odżywianie

Na żer wychodzi zwykle nocą. Pokarm bielaka w lecie stanowią soczysta roślinność zielna, jagody i grzyby. W zimie natomiast odżywia się korzeniami, korą drzew oraz innym pokarmem roślinnym dostępnym zimą.

Nawyki godowe

Okres rozrodu trwa od lutego-marca do września-października w zależności od stref klimatycznych. Ciąża trwa od 47 do 53 dni, średnio 50 dni. Przeciętna wielkość miotu u bielaka zawiera się w granicach 2-8, częściej 3-5. Młode rodzą się z otwartymi oczami, owłosione i od razu ruchliwe. Ssą matkę przez około 3 tygodnie. Po 10 dniach zaczynają żerować samodzielnie. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 10-12 miesięcy. Fizjologiczna długość życia bielaka nie jest znana. Najstarszy zając znakowany w Szkocji miał 6 lat. Bielak wyprowadza w sezonie rozrodu od 1 do 3 miotów. Na terenach o łagodniejszym klimacie parkoty zaczynają się w lutym, a pierwszy miot przychodzi na świat w kwietniu. W wiosennym rozrodzie uczestniczą nie wszystkie samice. Drugi miot ma miejsce w czerwcu lub na początku lipca. W tym okresie ogół samic uczestniczy w rozrodzie. Jest to miot decydujący o wielkości przyrostu młodych w danym roku. W trzecim miocie uczestniczy niewielka liczba samic w populacji.

Populacja

Coloring Pages

Bibliografia

1. Zając bielak artykuł w Wikipedii - https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaj%C4%85c_bielak
2. Zając bielak Na stronie Redlist IUCN - https://www.iucnredlist.org/species/11791/45177198

Więcej fascynujących zwierząt do poznania