Sokół rudogardły (Falco deiroleucus) – gatunek ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae), zamieszkujący Amerykę Centralną i Południową. Bliski zagrożenia wyginięciem.
To średniej wielkości ptak o długości 35 centymetrów. Drapieżca posiada mocne szpony, które umożliwiają mu chwytanie zdobyczy w locie, stąd niektórzy badacze w tym Helmut Sick, niemiecko-brazylijski ornitolog, uważają, że gatunek ten wypełnia ekologiczną niszę po sokole wędrownym, ponieważ gnieździ się w tropikalnej Ameryce, gdzie tego drugiego się nie widuje.Jednakże wydaje się, że sokół rudogardły preferuje bardziej zalesione siedliska niż sokół wędrowny, a zatem nie jest on jego ekologicznym konkurentem na zimowiskach w Ameryce Południowej.
Spotyka się go od południowego Meksyku po północną Argentynę. Oprócz wymienionych krajów widuje się go zatem w Belize, Hondurasie, Nikaragui, Gwatemali, Panamie, Boliwii, Brazylii, Kolumbii, Ekwadorze, Gujanie, Gujanie Francuskiej, Paragwaju, Peru, Surinamie, Wenezueli, bardzo rzadko na Trynidadzie. W Kostaryce prawdopodobnie wymarł.
Zasiedla głównie dojrzałe lasy i obrzeża lasów, przeważnie na nizinach i wyżynach; w Ameryce Południowej także bardziej otwarte tereny np. zadrzewienia na sawannach. Zazwyczaj występuje do 1100 m n.p.m., choć odnotowywano go aż do około 2900 m n.p.m.
Poluje na ptaki, zwłaszcza gołębie, papugi, ale zjada też duże owady i nietoperze.
W lęgu znajduje się 2–4 jaj, które są wysiadywane przez 30 dni. Wychowywanie młodych trwa około 40 dni.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2012 roku uznaje sokoła rudogardłego za gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened), wcześniej – od 2000 roku miał on status gatunku najmniejszej troski (LC – least concern), a od 1994 roku – NT. W 2008 roku szacowano całkowitą liczebność populacji na niecałe 50 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy ze względu na wylesianie.
