Nornik śpiewający (Microtus miurus) – gatunek ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
S
zacznij od...Samice norników śpiewających mierzą od 126 do 168 mm długości, typowo 148 mm; masa ciała zawiera się od 28 do 52 gramów, typowo 38 g. Samce są nieznacznie mniejsze: mierzą od 125 do 163 mm długości, typowo 147 mm; masa ciała zawiera się od 22,5 do 60 gramów, typowo 39 g. Długość ogona 19–41 mm, długość ucha 11–31 mm, długość tylnej stopy 19–21 mm.
Nornik śpiewający występuje w Alasce i w północno-zachodniej Kanadzie zamieszkując w zależności od podgatunku:
Zwierzęta te zamieszkują tundrę, przeważnie suche miejsca w pobliżu wody i zarośla karłowatych wierzb. Norniki śpiewające tworzą kolonie; kopią własne nory, ale mogą także zamieszkać w opuszczonych norach susłogonów arktycznych (Urocitellus parryii). Gryzonie te zjadają łubin, ostrołódkę, skrzypy i turzyce, oraz gałązki i liście wierzb. Na zimę norniki budują kopce ze ściętych części roślin, o objętości sięgającej 30 litrów.
Rozród ma miejsce od czerwca do sierpnia, w miocie jest od 4 do 12 młodych. Na Alasce stwierdzono, że ich zachowania seksualne cechuje promiskuityzm. Na początku sezonu rozrodczego zachowanie terytorialne wykazują samce, później samice. Szczególną cechą tych norników są wydawane przez nie dźwięki, którym zawdzięczają nazwę, opisywane jako „metaliczne”; mogą one służyć do oznaczania terytorium, bądź do ostrzegania przed drapieżnikami.
