De gewone zeekat (Sepia officinalis) is een van de bekendste soorten inktvissen. Het is een rondtrekkende soort die de lente en de zomer aan de kust doorbrengt om te paaien en zich vervolgens in de herfst en winter naar diepten van 100 tot 200 meter begeeft. Volwassen soorten in gematigde gebieden ontwikkelen een mantel van ongeveer 50 centimeter. Mannetjes worden niet ouder dan twee tot drie jaar; het vrouwtje leeft zelfs maar een jaar.
De gewone zeekat is inheems in vrijwel alle delen van de Middellandse Zee, de Noordzee en de Oostzee. Mogelijk komen ook enkele ondersoorten voor ten zuiden van Zuid-Afrika. De soort leeft voornamelijk op zanderige bodems en kan brak water verdragen.
Tussen de acht gewone tentakels zitten twee langere vangarmen die alleen te zien zijn als de zeekat een prooi grijpt. De prooi wordt doorgebeten door middel van een snavelvormige bek die tussen de tentakels ligt. Een zeekat heeft pigmentcellen in zijn huid zitten waarmee hij van kleur kan veranderen en zijn uiterlijk aan de omgeving aan kan passen. Meestal gaan ze daarom goed op in de achtergrond maar tijdens de paring verschieten ze snel van kleur. Bij het mannetje zijn bij opwinding bruine knobbels op de rug te zien.
De zeekat heeft geen botten, maar een interne skeletschelp. Deze schelp, bekend als zeeschuim, is een bron voor kalk voor vogels. Kooivogels worden daarom vaak voorzien van zo'n 'knaagspeeltje'. Het materiaal spoelt vooral in de zomer volop aan op Nederlandse en Belgische stranden.
Zeekatten zijn echte nachtdieren die 's nachts jagen op krabben en garnalen, hun hoofdvoedsel.
