Dydelf andyjski (Didelphis pernigra) – gatunek ssaka z podrodziny dydelfów (Didelphinae) w obrębie rodziny dydelfowatych (Didelphidae), występujący w północno-zachodniej Ameryce Południowej; według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała (bez ogona) 34–44 cm, długość ogona 32–41,2 cm, długość ucha 45 mm, długość tylnej stopy 56 mm; masa ciała 0,72–2 kg. U dydelfa andyjskiego występuje dymorfizm płciowy w kształcie czaszki. Futro na grzbiecie, z wyjątkiem głowy, jest intensywnie czarne, z dwiema wyraźnymi warstwami: miękkim, wełnistym podszerstkiem składającym się z bladych żółtawo-białych włosów (na ich podstawowej połowie) z czarnymi końcówkami, pod obfitymi, długimi, niezbyt sztywnymi, całkowicie czarnymi włosami okrywowymi. Biała część podszerstka ukryta jest pod gęstą czarną warstwą wierzchnią. Głowa jest biała, z wyraźnie zaznaczoną czarną maską oczną, ciągnącą się od nosa do nieco za oczami, a dalej do nasady uszu jako niewyraźna, ciemna linia. Policzki są rdzawobrunatne lub białe, a na środku czoła znajduje się czarna linia zwężająca się do punktu między oczami. Długość ogona jest mniej więcej taka sama jak długość głowy i tułowia lub nieco krótsza, zaś ogon jest zasadniczo owłosiony, w kierunku proksymalnym od dwóch piątych do trzech piątych czarny, a w pozostałej części biały. Futro na stronie brzusznej jest płowobiałe, z czarnymi końcówkami włosów; gardło jest rdzawo-popielate. Stopy są czarne, a uszy duże, u żywych osobników całkowicie różowobiałe (w wysuszonych skórach są koloru żółtawobiałego), ostro kontrastujące z czarną sierścią grzbietową. Samice mają marsupium, ale liczba gruczołów mlekowych jest nieznana.
Dydelf andyjski występuje w północno-zachodniej części Ameryki Południowej zamieszkując zalesione zbocza Andów w północno-zachodniej Wenezueli, Kolumbii, Ekwadorze, Peru i zachodniej Boliwii. Jego zasięg dociera do wybrzeża Oceanu Spokojnego w Callao, w regionie Lima, w Peru. Prawdopodobnie może występować w północnej Argentynie, ale wymaga to potwierdzenia.
Dydelf andyjski zamieszkuje górskie wilgotne i suche siedliska leśne na mniejszych wysokościach do co najmniej 1500 m n.p.m. w Andach. W Ekwadorze zakres wysokości wynosi od 2000 do 3700 m n.p.m. Widywany jest również w subparamo i paramo w Wenezueli oraz na mniejszych wysokościach w siedliskach nadbrzeżnych na suchych nizinach pacyficznych w Peru. Dydelf andyjski nie ma specjalnych wymagań siedliskowych i występuje w lasach wtórnych, na terenach otwartych, terenach uprawnych oraz obszarach podmiejskich. W zachodniej Wenezueli dydelf andyjski jest łapany znacznie częściej na ziemi (86%) niż na drzewach (14%).
W stanie Mérida, w Wenezueli, zaobserwowano gotowe do reprodukcji samice w okresie od lutego do marca, a następnie w okresie od czerwca do lipca, z miotami liczącymi do pięciu młodych (jeśli były widoczne). W Kolumbii długość ciąży oszacowano na około 12 dni, a średnia wielkość miotu wynosiła 4,2 młodych, w zakresie od 2 do 7 młodych.
Brak danych na temat składu pożywienia oraz wzorców aktywności.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern „najmniejszej troski”). Dydelf andyjski jest szeroko rozpowszechniony, przypuszczalnie jego globalna populacja jest duża oraz występuje na wielu obszarach chronionych. Nie stwierdzono większych zagrożeń dla tego gatunku.
