Bylicornik amerykański (Lemmiscus curtatus) – gatunek ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae), zamieszkujący tereny zachodniej części Ameryki Północnej.
Zm
ZmierzchoweLu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Ro
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Zw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
SpołeczneNi
Nie migrująceS
zacznij od...Bylicornik amerykański jest małym gryzoniem o gęstym, miękkim i stosunkowo długim futerku wybarwionym w części grzbietowej na kolor płowoszary, a na brzuchu na srebrnoszary. Uszy i nos są płowe, a łapy jasnoszare. Włosy u podstawy są ciemnoszare. Silnie owłosiony ogon w górnej części jest ciemnoszary, a w dolnej biały. Bylicornik amerykański wymienia futro dwa razy w roku. Ubarwienie zimowe jest nieco jaśniejsze od letniego. Długość ciała (bez ogona) od 92 do 114 mm, krótkiego ogona – 16–28 mm. Masa ciała dorosłego osobnika wynosi od 17,5 do 25 g. Ucho jest krótkie – od 9 do 16 mm.
Bylicornik amerykański występuje w zachodniej Ameryce Północnej zamieszkując w zależności od podgatunku:
Bylicornik amerykański prowadzi życie podziemne. Buduje dość płytki system nor – na głębokości około 12,5 ± 2,6 cm. Tunele są wypłaszczone na dole i zwykle dość niskie. Większość badanych nor miało prostą, liniową budowę z 3–5 wyjść. Komora gniazdowa była wysłana korą bylicy Artemisia tridentata oraz trawami.
Część badaczy jest przekonana, że występowanie L. curtatus jest ściśle związane z siedliskami Artemisia tridentata. Struktura nor w siedlisku badanym w 1984 roku w Idaho sugerowała, że zwierzęta zajmowały je pojedynczo lub w parach, ale nie w kolonii.
Bylicornik amerykański czasami wykorzystują opuszczone nory innych gryzoni, na przykład gofferów czy chomikomyszka pędzelkowata (Chaetodipus penicillatus) z rodziny karłomyszowatych.
Największą aktywność bylicornika amerykańskiego wykazuje wieczorem. Zimą nie zapada w sen zimowy. Na wolności samica może rodzić we wszystkich porach roku. Możliwe są nawet 3–4 mioty w ciągu roku. Po trwającej około 25 dni ciąży na świat przychodzi średnio 4–6 młodych, ślepych i pozbawionych sierści. Po 21 dniach młode się usamodzielniają, a po upływie około 2 miesięcy osiągają dojrzałość płciową.
Większość autorów określało gatunek jako stadny, ale badania przeprowadzone w południowej części stanu Idaho w 1984 roku sugerują, że (przynajmniej w okresie letnim) zwierzęta prowadzą życie samotnicze lub w parach. Naukowcy nie znaleźli bowiem potwierdzenia dla tezy o kolonijnej strukturze społecznej bylicornik amerykański – nie napotkali wspólnych systemów nor, ani wspólnego gromadzenia żywności.
Bylicornik amerykański zasiedla obszary zachodniej części Ameryki Północnej, gdzie dominuje bylica Artemisia tridentata – roślina wykorzystywana jako podstawa wyżywienia. Siedliska L. curtatus są wyraźniej bardziej suche od typowych dla innych karczowników.
Bylicornik amerykański jest roślinożercą. Żywi się bylicami Artemisia tridentata, kwiatostanami, liśćmi i łodygami traw (ale bez ich nasion), Krascheninnikovia z rodziny szarłatowatych, gorczycą i roślinami strączkowymi. Prawdopodobnie Artemisia tridentata odgrywa większą rolę w żywieniu w sezonie zimowym.
