De tarbot (Psetta maxima, synoniem: Scophthalmus maximus) is een straalvinnige vis uit de familie van de tarbotachtigen (Scophthalmidae) en de orde van de platvissen (Pleuronectiformes).
De tarbot kan een lengte bereiken van 100 centimeter en een gewicht tot 25 kg. Hij kan maximaal 25 jaar oud worden. Het lichaam van de vis is schijfvormig en wordt relatief dikker naarmate de vis groter wordt. De tarbot is goed te onderscheiden van de griet door de goed voelbare onderhuidse botknobbeltjes. De vis heeft één rugvin en één aarsvin. De ogen zitten aan wat eerst de linkerzijde was, de bek is asymmetrisch, met tanden aan de 'blinde' kant. Aan de bovenzijde bevinden zich kaken die een soort adembuis vormen, waardoor zandvrij water kan worden aangezogen.
Deze soort komt voor in het noordoosten en oosten van de Atlantische Oceaan, in de Middellandse Zee en in het zuidwesten van de Grote Oceaan. De tarbot is een zout- en brakwatervis die voorkomt in gematigde wateren. De soort is voornamelijk te vinden in zeeën met een rotsachtige bodem, op een diepte van 20 tot 70 meter. De tarbot houdt zich veel op langs de randen van diepe geulen.
De tarbot is een echte viseter. Hij verschalkt zijn prooien vanuit een hinderlaag. De vis is zeer goed gecamoufleerd doordat hij goed in staat is om zijn kleur aan te passen aan die van de plaatselijke zeebodem.
Een legsel bestaat meestal uit 10 tot 15 miljoen eieren.
De tarbot is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. De vis wordt ook gekweekt. De tarbot geldt als een delicatesse. In 1995 was de tarbot zelfs onderwerp van wat bekend werd als de tarbotoorlog tussen Canada en Spanje (met steun van de Europese Unie).
Ook is de tarbot ook voor de sportvisser interessant. De soort kan worden bezichtigd in sommige openbare aquaria.
