Mewa srebrzysta (Larus argentatus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkującego Europę, głównie północną i zachodnią.
Dz
DzienneWs
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Pa
PadlinożercyPadlinożercy, nekrofagi, trupojady – organizmy cudzożywne wyspecjalizowane w odżywianiu się padliną. Do padlinożerców zaliczają się np. gr...
Pó
PółwodnePr
PrzedspołecznePł
PławnyTe
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
St
StadneJa
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
La
Latające ptakiPt
Ptaki morskieZw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
st
stadne ptakiKo
KolonijneKolonia – forma współżycia organizmów, np. kolonia lęgowa lub forma życiowa organizmów (morfologia, fizjologia) polegająca na tworzeniu prze...
Wy
Wysoce towarzyskieCz
Częściowy migrantE
zacznij od...
Systematyka skomplikowana i sporna. Niektórzy włączali w gatunek wszystkie podgatunki mewy żółtonogiej (Larus fuscus) i mewy białogłowej (Larus cachinnans), a niekiedy inne taksony traktowane obecnie jako osobne gatunki. Do niedawna do Larus argentatus wliczano także podgatunki wydzielone do osobnego gatunku o nazwie mewa popielata (Larus smithsonianus).
Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia obecnie (2020) tylko dwa podgatunki Larus argentatus:
Zasadniczo w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat gatunek poszerzył swój zasięg i liczebność. Zaczął pojawiać się w południowej Skandynawii, krajach bałtyckich, na południu Francji, sięgając jezior szwajcarskich. Przypisuje się to wykorzystywaniu przez ptaki tego gatunku odpadków z floty rybackiej.
Brzegi mórz (w tym wewnętrzne), ujścia rzek i wyspy w ich nurcie i duże jeziora, zbiorniki zaporowe i stawy hodowlane, również śródlądowe. Lęgnie się na piaszczystych lub skalistych plażach lub słabo porośniętych obszarach.
Wszystkożerna. Pokarm zwierzęcy, m.in. płazy, ryby, ssaki, poza tym odpadki i jagody. Kradną jaja i pisklęta innych ptaków np. innym mewom, kaczkom i rybitwom. Ich żarłoczność jest tak duża, że mogą zjadać pisklęta z sąsiednich lęgów w kolonii, a nawet swoje własne.
Szybując w locie patrolowym, wypatrują wyrzuconych na brzegach skorupiaków, jeżowców i padliny. W mule i błocie znajdują małże, które zjadają razem ze skorupkami lub zrzucają je z wysoka, by się roztrzaskały o twarde podłoże. Brodzą też w płytkiej wodzie. Potrafią rzucać się z wysokości 5 metrów w wodę i nurkować na kilkadziesiąt centymetrów. Gdy pływa, zdobycz chwyta z powierzchni wody lub zanurzając głowę. Może też łapać owady w locie. Szuka pokarmu także w pobliżu płynących kutrów rybackich. Zimą, gdy brakuje pokarmu, chętniej odwiedza wysypiska śmieci. Rzadziej spożywa pokarm roślinny. Skład diety jest uzależniony zatem od zasobów i pory roku.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę srebrzystą za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Liczebność populacji szacuje się na 1,37–1,62 miliona dorosłych osobników. Trend liczebności populacji jest spadkowy.
Gatunek w Polsce chroniony częściowo. Na Czerwonej liście ptaków Polski mewa srebrzysta sklasyfikowana została jako gatunek najmniejszej troski (LC). W latach 2007–2012 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 2700–3000 par.
