Wstężyk gajowy

Występuje w zachodniej i środkowej Europie, introdukowany w Ameryce Północnej, gdzie stał się gatunkiem inwazyjnym. W Polsce występuje na Dolnym Śląsku, Małopolsce, Pomorzu i Wielkopolsce. Spotykany często w ogrodach, w parkach, na cmentarzach – zwykle wśród krzewów.

Muszla tego ślimaka, w zarysie kulista, ze stożkowato wzniesionymi skrętami, ma bardzo duże zróżnicowanie barwne – opisano kilkadziesiąt odmian barwnych. Spotyka się osobniki o muszlach żółtych z ciemnymi paskami, różowych, aż po osobniki o muszli czerwonobrunatnej lub ciemnobrązowej z żółtymi paskami lub bez pasków. Dorosłe osobniki wstężyka gajowego w przeciwieństwie do wstężyka ogrodowego mają ciemnobrązową lub czarną wargę otaczającą otwór muszli.

Wysokość muszli wynosi 17–20 mm, szerokość 21–27 mm.

Żywią się glonami i roślinami zielnymi, zwłaszcza ich obumarłą tkanką.

Wstężyki gajowe są jadalne, ale rzadko spożywane przez ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe. Naturalnym wrogiem wstężyków jest drozd śpiewak, który żywi się nimi – małe połyka w całości, a większym rozbija skorupki o twarde podłoże, po czym zjada ciało mięczaka.