Trzciniak cienkodzioby (Acrocephalus familiaris) – gatunek małego ptaka śpiewającego z rodziny trzciniaków (Acrocephalidae). Endemiczny dla Wysp Hawajskich trzciniak cienkodzioby występuje tylko na dwóch niewielkich, odosobnionych wyspach: Nihoa (populacja pierwotna) i Laysan (reintrodukowany). Jest uznawany za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.
Trzciniak cienkodzioby jest małym ptakiem, mierzy około 13 cm długości. Ma ciemny, szarobrązowy wierzch ciała, najciemniejszy na szczycie głowy, oraz biały brzuch. Dziób jest ciemny i wąski. Obie płci są ubarwione jednakowo. Kantarek u współcześnie żyjącego podgatunku A. f. kingi jest białawy. Masa ciała to 15–21,5 g, średnio 18,5 g.
Trzciniak cienkodzioby jest hawajskim endemitem. Zamieszkuje jedynie dwie niewielkie, odosobnione wyspy w łańcuchu Północno-Zachodnich Wysp Hawajskich: skalistą wyspę Nihoa, gdzie przetrwała pierwotna populacja, oraz atol Laysan, na który ptaki zostały reintrodukowane. Wyspy te dzieli około 1060 km. Nie ma dowodu, że trzciniaki kiedykolwiek występowały na innych wyspach archipelagu.
Ptaki te spędzają większość czasu polując na owady w niskiej roślinności, którą na Nihoa tworzą komosa Chenopodium oahuense, Sida fallax z rodziny ślazowatych i psianka Solanum nelsonii, zaś na Laysan Scaevola taccada z rodziny Goodeniaceae i miłka Eragrostis variabilis. Wyspa Nihoa jest skalista, ma strome brzegi, roślinność porasta na niej powierzchnię 43 ha (68% wyspy). Miejsca występowania trzciniaka cienkodziobego są rozrzucone niejednolicie na tym obszarze. Wyspa Laysan jest płaska i piaszczysta, ma powierzchnię 407 ha, z czego 187 ha porasta roślinność.
Jest to ptak osiadły, nie migruje między wyspami. Głos trzciniaka cienkodziobego jest opisywany jako „metaliczny”, „energiczny” i „bulgoczący”. Pieśń jest krótka i nieskomplikowana, ptak śpiewa ją z eksponowanej gałęzi. Ptak ten jest rzadko słyszany, ze względu na hałas czyniony przez ptaki morskie i fale uderzające o brzeg. Trzciniaki cienkodziobe są opisywane jako bardzo ruchliwe, uwijają się nieustannie w poszukiwaniu pokarmu.
Trzciniak cienkodzioby jest owadożerny. Na Nihoa ptak ten jada małe chrząszcze, pająki, karaczany i larwy owadów. Sądzono, że wymarła populacja z Laysan żywiła się głównie ćmami, ale obecnie uważa się, że ptak ten jest oportunistą i jada najłatwiej dostępne pożywienie.
Ptak ten jest monogamiczny i terytorialny. Rozród następuje w okresie od stycznia do września, głównie w zimowych miesiącach – od stycznia do marca – i jest skorelowany z opadami. Gniazdo jest budowane w gęstej roślinności. Budowa gniazda zajmuje do dwóch tygodni, uczestniczą w niej ptaki obu płci. Zaobserwowano, że ptaki wykorzystują ponownie materiał z własnego gniazda z poprzedniego roku, a zdarza się, że ptaki z sąsiednich terytoriów podkradają ten materiał od sąsiadów. Samica składa typowo dwa jaja. Mogą one paść łupem hawajki tęgodziobej (Telespiza ultima) z wyspy Nihoa, ale nie uważa się, aby stanowiło to zagrożenie dla gatunku.
Nihoa i Laysan leżą w obrębie obszaru chronionego Papahānaumokuākea Marine National Monument. Dostęp na wyspy jest możliwy tylko dla naukowców (w szczególności biologów) i rdzennych Hawajczyków, podlegających specjalnym procedurom bezpieczeństwa. Dla ochrony gatunku we wrześniu 2011 roku 24 ptaki zostały sprowadzonych z Nihoa na Laysan, aby odtworzyć drugą dziką populację. W w sierpniu 2012 dołączyło do nich dalsze 26 ptaków. Obserwacje w następnych latach pokazały, że ptaki wyprowadziły lęgi i powoli zaczęły rozprzestrzeniać się na wyspie. We wrześniu 2014 szacowano, że na wyspie żyje już 160 ptaków. W przyszłości możliwa jest także introdukcja ptaków na atol Kure i Wyspę Lisianskiego.
