Mrówkożer workowaty

W relacji badaczy mrówkożera nie da się pomylić z żadnym innym zwierzęciem. W ubarwieniu zwracają uwagę pasy na grzbiecie barwy białej, w liczbie od 4 do 11, biegnące poprzecznie, w przedniej części ciała mniej wyraźne niż w tylnej. Tło jest ciemnobrązowe do czerwonobrązowego. Za okiem biegną dwie linie, ciemna i biała. Podgatunek M. f. rufus odróżnia się bardziej czerwonym ubarwieniem. Brzuszna część ciała jest płowa bądź biała.

Głowa mrówkożera jest niewielka, płaska, pysk spiczasty. Kość międzyciemieniowa jest duża. Za oczodołem znajduje się niekompletny wał kostny budowany przez wyrostki kości czołowej, której wyrostek wystaje też daleko za oczodół, i jarzmowej, która tworzy też większą część łuku jarzmowego. Uszy są małe, dwukrotnie dłuższe niż szerokie. Dolne ograniczenie ucha środkowego stanowi skrzydło bębenkowe kości alisphenoideum. Kość łuskowa uległa redukcji. W odróżnieniu od uszu, język jest długi, smukły i lepki, wężowaty. Może być wyciągany daleko poza jamę gębową. Stanowi on przystosowanie do pożywiania się wyciąganymi z mrowisk czy termitier mrówkami i termitami. Podniebienie jest wydłużone, kompletne, zawiera otwór tylno-boczny, kość łzowa istotnie powiększona. Kość szczękowa ma bocznie położony otwór podoczodołowy. Słabo rozwinięte są zęby, niewielkie, wręcz zdegenerowane, poliprotodontyczne. Szczęka zawiera 4 siekacze, żuchwa po 3 po lewej i prawej stronie, potem występuje para kłów, a następnie zęby policzkowe (przedtrzonowce i trzonowce), wśród których zdarzają się zęby nadliczbowe, także szczęka zawiera ich 7–8, a połowa żuchwy 8–9. Zdarza się, że liczba zębów po lewej i po prawej stronie nie jest równa. Zatracona została budowa trybosfeniczna, koronę wieńczą proste guzki. Redukcja uzębienia stanowi przystosowanie do myrmekofagii (należące do łożyskowców mrówkojady w ogóle utraciły zęby). Obserwowano jednak mrówkożery częściowo przeżuwające pokarm, by przerywając chitynowe pancerzyki termitów odsłonić ich miękkie wnętrze. Gruczoły ślinowe podszczękowe są dobrze rozwinięte, dzielą się na przednią część śluzową i tylną surowiczą. Wydzielana przez nie lepka ślina pokrywa język, do którego przylepiają się owady, przenoszone następnie do jamy ustnej na 13–14 poprzecznych fałdów podniebienia.

Mimo przynależności do torbaczy nie stwierdza się torby lęgowej, jej rolę spełniają fałdy skóry porosłe sierścią, dość wyspecjalizowaną, krętą i złotej barwy. Występują 4 sutki. Samica ma także dwie ułożone poprzecznie i zakończone szyjkami macice, na przedzie których leżą jajniki. Przechodzą one w dwie długie, zwinięte pochwy. Uchodzą one wraz z cewką moczową do zatoki moczowo-płciowej. Uchodzi ona wraz z zakończeniem jelita do kloaki. Samiec z kolei ma elipsowate jądra umieszczone w mosznie, od strony przednio przyśrodkowej połączone z najądrzami. Nasieniowody uchodzą do cewki moczowej na verumontanum, niedaleko pęcherza. Występuje duży stercz oraz trzy gruczoły Cowpera, z których jeden jest powiększony. Narządem reprodukcyjnym jest rozszczepione na ostatnich 5 mm prącie, pokryte w części dalszej gładką skórą, odróżniającą się od zrogowaciałej, pokrywającej główną część penisa.

Układ pokarmowy cechuje się prostą budową. Żołądek jest gruczołowy, bez potężnej ściany mięśni, pokryty za to skeratynizowanym nabłonkiem tworzącym coś w rodzaju ząbków. Termity, mające mniej twardą chitynę od mrówek, są łatwiejsze do strawienia. Dostarczają jednak niewiele energii, rozmieszczone są nieregularnie, co pozwala na osiągnięcie niewielkiego metabolizmu zjadającym je zwierzętom. Przekłada się to na niski poziom metabolizmu i względnie niską temperaturę ciała mrówkożera workowatego, trochę wyższą za dnia niż w nocy (odzwierciedlenie rytmu dobowego). Nerka nie odróżnia się od swych homologów u innych niełazokształtnych, łatwo wyróżnić w niej korę i rdzeń, nie łączy się z nadnerczem. Moczowód mierzy 9,25 cm. Pęcherz moczowy w części grzbietowej u samca przechodzi w cewkę moczową. Samica ma gruczoły analne, nie występujące u samców. Występuje też mostkowy gruczoł zapachowy. Ciało kończy długi ogon, opisywany jako krzaczasty bądź przypominający szczotkę do butelek, zwłaszcza kiedy zwierzę stroszy na nim włosy. Przednie kończyny mają po 5 palców, tylne po 4 Nie występuje syndaktylia. Łapy wieńczą ostre, długie pazury, również stanowiące przystosowanie do myrmekofagii, podobne na zasadzie konwergencji do pazurów innych mrówkożernych ssaków.