Inia amazońska, inia, inia orinocka (Inia geoffrensis) – gatunek ssaka morskiego z rodziny iniowatych (Iniidae) żyjący w wodach Amazonki i Orinoko, a niekiedy również na okresowych rozlewiskach tych rzek. Osiąga długość 2–2,5 m oraz wagę około 100–150 kg. Żywi się rybami i niekiedy skorupiakami. Ma kolor jasnoszaro-różowy. Płetwy mięsiste, grube, płetwa ogonowa ma postrzępiony brzeg. Jej pysk wyciągnięty jest w dość długi i cienki dziób. Gatunek zagrożony jest głównie przez zanieczyszczenie wód, łodzie motorowe, a ostatnio również na skutek zabijania ich przez rybaków, którzy wykorzystują ich ciała jako przynęty. Inia rodzi jedno młode.
Długość ciała samic 182–225 cm, samców 219–255 cm; masa ciała samic 72–154 kg, samców 113,5–207 kg. Występuje widoczny dymorfizm płciowy – dorosłe samce są dłuższe i cięższe niż dorosłe samice. Noworodki osiągają długość ciała 80–90 cm przy ciężarze około 10–13 kg. Kolor skóry zmienia się z wiekiem. Młode osobniki są ciemnoszare, z czasem zmieniają odcień na srebrny lub różowy. Samce są intensywniej ubarwione od samic. Niektóre osobniki dorosłe mają ciemniejszy grzbiet – ciemnoróżowy lub nawet brunatny. Ubarwienie i jego intensywność są w dużej mierze zależne od temperatury i czystości wody oraz od położenia geograficznego. Inie sprawiają wrażenie ociężałych i powolnych, jednak zupełnie niesłusznie. W przeciwieństwie do budowy układu kostnego delfinów słonowodnych żaden z kręgów szyjny inii nie jest połączony z pozostałymi, dzięki czemu zwierzę ma duże pole ruchu głowy. Płetwy piersiowe są duże, regularne i równobocznie trójkątne. Niekiedy występuje 6 paliczków. Dzięki długim kościom ramiennym płetwy piersiowe mają pełny zakres ruchu kołowego, dlatego inia jest bardzo zwrotna i potrafi zwinnie poruszać się wokół podwodnej roślinności, co jednakże zmniejsza prędkość poruszania się. Czaszka I. geoffrensis jest mniej asymetryczna od czaszek innych zębowców, lecz wykrzywianie się dzioba nie jest u inii rzadkością. Oczy są małe, ale zapewniają dobrą widoczność nad i pod wodą. Na szczycie czaszki znajduje się proporcjonalnie mała poduszka powietrzna (melon), służąca zwierzęciu do echolokacji. Inia ma heterodontyczne uzębienie. Z przodu pyska zęby są ostre i stożkowate, tylne zaś są płaskie i tępo zakończone. W porównaniu do sotalii amazońskiej, zamieszkującego te same obszary, inia ma dłuższy dziób, słabiej zaznaczoną płetwę grzbietową, większe i szersze płetwy piersiowe oraz tępiej zakończony szczyt głowy. Zwierzęta te różnią się także ubarwieniem.
Inia amazońska występuje w większości dorzeczy Orinoko i Amazonki w Wenezueli, Kolumbii, Brazylii, Peru i Ekwadoru.
Wyróżnia się trzy morfologicznie odmienne subpopulacje, na podstawie których wyodrębnia się czasem dwa podgatunki:
Na podstawie badań próbek DNA pobranych od osobników z dorzecza Orinoko oraz kolumbijskiej i boliwijskiej części dorzecza Amazonki, prowadzi się badania w celu wyodrębnienia dwóch nowych podgatunków z I. g. geoffrensis – pierwszego występującego na obszarach Boliwii oraz drugiego zamieszkującego pozostałe obszary występowania I. g. geoffrensis.
Inia występuje wyłącznie w wodach słodkich. W Orinoko i basenie Amazonki zamieszkują wiele rodzajów siedlisk rzecznych, takich jak główne koryta rzeczne, mniejsze dopływy, kanały, jeziora przyrzeczne, z wyjątkiem odcinków rzek z zagęszczeniem wodospadów i kaskad. Koncentracje tych zwierząt występują najczęściej przy ujściach rzek i w pobliżu małych pojedynczych kaskad oraz w kanałach biegnących równolegle do rzeki głównej. W porze deszczowej preferują również tereny zalewowe na obszarach dorzeczy Amazonki. Na wylewach podążają najczęściej za większymi ławicami ryb.
