Aziatische tijgermug

De mug heeft zich binnen Azië verspreid tot in Nieuw-Guinea en wereldwijd in Noord- en Zuid-Amerika, Europa en delen van het vasteland van Afrika. In Australië en Nieuw-Zeeland is de tijgermug een aantal keer aangetroffen, maar deze heeft zich hier nog niet gevestigd.

In Noord-Amerika komt de soort voornamelijk voor in het oostelijke deel van de Verenigde Staten. Daar werd de mug voor het eerst in 1985 aangetroffen in Texas. In 1987 was de soort bekend in 15 staten en tien jaar later had de tijgermug zich verspreid over 25 staten. De mug is ook aangetroffen in de Caraïben (onder andere op Cuba) en het centrale deel van Mexico. In Zuid-Amerika is de soort gevonden in het zuidoostelijke deel van Brazilië; ook in Colombia en Bolivia zijn populaties bekend.

In Afrika heeft de mug zich gevestigd in de kuststrook langs de Golf van Guinee en in Nigeria, Kameroen en Gabon. Verder is er een geïsoleerde populatie bekend in Djibouti en is de mug aangetroffen in Zuid-Afrika.

Binnen Europa is de mug bekend van een aantal landen rond het Middellandse Zeegebied: in Italië, inclusief de eilanden Sardinië en Sicilië, Albanië, zuidwestelijk Griekenland en het eiland Lesbos, Frankrijk, Kroatië, Monaco, Montenegro, San Marino, Slovenië en Spanje.

In 2007 werd de mug aangetroffen in zuidelijk Duitsland, maar de soort heeft zich hier nog niet gevestigd.

De tijgermug wordt sinds de zomer van 2005 ook gesignaleerd in Nederland, maar het is niet duidelijk of de soort zich hier blijvend heeft gevestigd.

De mug komt onder andere binnen via de sierplant Dracaena sanderiana, ook wel geluksbamboe genoemd, waarvan stekken uit voornamelijk China worden geïmporteerd en in Nederlandse kassen verder worden opgekweekt. Diverse mensen zijn gestoken. Onduidelijk is of daarbij sprake is geweest van overdracht van ziektes. Dit is niet denkbeeldig, omdat de stekken afkomstig zijn uit streken waar bepaalde overdraagbare ziekten endemisch voorkomen.

Er wordt door het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) onderzoek uitgevoerd naar de vestiging en verspreiding van tijgermuggen en naar de aanwezigheid van virussen in zowel de muggen als de gestoken personen. Door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is in oktober 2006 met een aantal bedrijven die de stekken op water importeren een convenant gesloten. Al snel bleek dit convenant niet effectief, omdat de meeste tijgermuggen werden gevonden bij bedrijven die de plantjes op gel importeerden, die het convenant niet hadden ondertekend. In november 2007 is een nieuw convenant in werking getreden, dat ook betrekking heeft op de invoer op gel en dat volgens het ministerie door alle importbedrijven is ondertekend. Het convenant is echter niet in rechte afdwingbaar en nieuwe importeurs zijn er niet aan gebonden. De Tweede Kamer heeft mede daarom in februari 2008 in een motie aan de minister gevraagd om de plantjes in quarantaine te houden, totdat ze vrij zijn van tijgermuggen. De minister heeft de Kamer in maart 2008 in een brief meegedeeld dat hij de motie naast zich neerlegt, omdat het beleid volgens hem succesvol was: sinds oktober 2007 werden geen tijgermuggen meer in kassen van de kwekerijen gevangen. In juni 2008 zijn er echter opnieuw tijgermuggen aangetroffen in de kassen van vier van de tien importbedrijven.

In 2010 werden er tijgermuggen gevonden bij drie bandenimporteurs in Noord-Brabant. Datzelfde jaar werd de staat gedaagd om uit te leggen waarom ze niet tegen de tijgermug optreedt. Toen in juli en augustus 2013 tijgermuggen werden aangetroffen bij een importeur van gebruikte autobanden, trad de NVWA wel bestrijdend op. In juni 2014 werden in Assen opnieuw tijgermuggen gevonden. In de winter van 2015 werden ze aangetroffen in Utrecht en opnieuw in de zomer van 2016, toen in een woonwijk van Veenendaal.

De tijgermug is oorspronkelijk een soort die zich voortplant in boomholtes gevuld met water, en kan zich in de kleinste wateren handhaven. De habitat bestaat uit een groot aantal landschappen, zoals grasland, bosranden, moerassen, oevers van meren, duingebieden, bossen en scrubland. De mug voelt zich echter ook thuis in door de mens aangepaste landschappen, zoals landbouwgebieden als akkers en verstedelijkte gebieden. Met name door de mens bewoonde gebieden bieden veel voortplantingsmogelijkheden voor de mug, omdat veel door de mens gebruikte voorwerpen water opvangen na een regenbui en de mug zich hierin kan ontwikkelen. Voorbeelden van dergelijke voorwerpen in een doorsnee tuin zijn bloempotten, vogeldrinkbakjes, regentonnen, speelgoed van kinderen, plasjes water onder lekkende waterleidingen, emmers, blikjes frisdrank et cetera. Omdat in dergelijke tijdelijke watertjes niet zelden bladeren van planten terechtkomen die gaan rotten, worden dezelfde omstandigheden gecreëerd als in het oorspronkelijke voortplantingswater bestaande uit met water gevulde holtes in bomen.