Bernikla białolica (Branta leucopsis) – gatunek dużego ptaka z podrodziny gęsi (Anserinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała 58–71 cm, rozpiętość skrzydeł 132–145 cm; masa ciała 1290–2400 g, przy czym samice najczęściej w przedziale 1300–1900 g, natomiast samce 1500–2200 g.
Gęś średniej wielkości, między płciami nie ma różnic w wielkości i ubarwieniu. Potylica, szyja i pierś czarne. Spód ciała biały, wierzch szaroniebieski z poprzecznymi prążkami. Głowa poza potylicą biała (co ją wyróżnia od innych gęsi), dziób i łapy czarne. Młodociane są pokryte szarobrązowym nalotem, a ich białe policzki mają brunatny odcień od brunatnych piór rozsianych wśród białych. Takie upierzenie utrzymuje się przez dwa lata. W locie widać biały, czarno zakończony ogon i ciemny spód skrzydeł. Lotki na końcach brązowe lub brązowawe u dorosłych, a z białym paskiem u młodych.
Bernikla białolica zamieszkuje wschodnią Grenlandię, Svalbard, Nową Ziemię, rozrzucone stanowiska w północno-zachodniej Syberii, Skandynawii i rejonie Bałtyku. Na bałtyckich wyspach Olandii i Gotlandii od lat 70. rośnie populacja lęgowa. Zimuje głównie w północnej Wielkiej Brytanii i na wybrzeżach Morza Północnego.
W Polsce pojawia się stosunkowo rzadko na przelotach; bardzo nielicznie zimuje na zachodzie kraju. W latach 2013–2018 liczebność populacji zimującej w Polsce szacowano na 200–500 osobników.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody bernikla białolica jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International, wynosiła około 880 tysięcy osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
