Płatkonóg płaskodzioby (Phalaropus fulicarius) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.
W locie widać szeroki biały pasek skrzydłowy. Gdy pływa, podobny jest do mewy, ale znacznie mniejszy. W porównaniu z płatkonogiem szydłodziobym jest nieco większy i mocniej zbudowany. Dziób ma grubszy i latem staje się on żółty z czarnym końcem, podczas gdy u jego krewniaka jest cały czarny.
Płatkonóg płaskodzioby zamieszkuje północną Syberię, Alaskę i północną Kanadę, Islandię, Grenlandię oraz Svalbard i Nową Ziemię. Zimuje na otwartym morzu u wybrzeży Ameryki Południowej oraz zachodniej i południowo-zachodniej Afryki, w Ameryce nielicznie także dalej na północ – aż po Kalifornię oraz na środkowo-zachodnim Atlantyku po Karolinę Północną. Czasem zostaje spychany przez sztormy na lądy Zachodniej i Środkowej Europy.
Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2021 roku odnotowano 132 stwierdzenia, łącznie zaobserwowano 137 osobników.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje płatkonoga płaskodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2015 roku, mieści się w przedziale 1,35–2,98 milionów osobników. Ogólny trend liczebności populacji nie jest znany.
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
